The magic of the Ocean ☆ Flores

Daar gingen we dan.. 7 uur in de ochtend stonden we in de brandende zon op het strand op Gili Trawagan te wachten voor de ferry naar Lombok. Vanuit zouden we aan schip gaan. Om 8 uur kwamen we aan en moesten uiteindelijk nog tot 12.30 wachten.. Ja, dit was best lang, maar aan de andere kant heel leuk om vast contact te leggen met de 40 andere passagiers die met ons aan boord zouden gaan later. Met tafelhoppen heb ik met bijna iedereen gesproken en een indruk gekregen van de medepassagiers een groepje gekke Spanjaarden, Duitsers, 7 Nederlandse mensen, Engelsen, Amerikanen, 2 jongens uit Nieuw zeeland, een Franse, en een paar jongens uit Chili.
Eindelijk gingen we dan aan boord van ons schip waar we 3 nachten op zouden slapen. We sprongen het schip op en zochten een plekje op een van de plastic bruine matrasjes op het dek. Dit zou onze slaapplek dan worden. Iedereen blij enthousiast en chillend op het bed. Het leek wel een schoolkamp wat bijna zou beginnen. Mopmoooooopp daar klonk de mega toeter. Gingen we dan.. De oceaan op, op naar onze eindbestemming Flores. Na een aantal uurtjes varen kregen we onze lunch. De staff zette het op de grond neer en iedereen kon het buffet aanvallen.. dat was wat er letterlijk gebeurde. Ik was een van de laatste en genoot van witte rijst met ketchup, want de rest was gekaapt. Samen met een Duitse jongen peilden we even bij de staff. We zeiden dat het misschien een idee was om de groente, het fruit en het vlees of vis te verdelen op de bordjes en dan iedereen dan zelf de rijst op zijn bord kon scheppen. Waaauw, hij bedankte ons wel 5 keer. Hij had hier nog nooit aan gedacht. Het was namelijk altijd zo, en de kok zat met zijn handen in het haar. Wij blij, zij blij. Simpel idee.

Na de lunch stopten we en konden we van de boot afspringen. Met z'n allen steeds hoger en de trucs werden steeds gevaarlijker. Lagen we dan, aan anker. De zon fel op het dek. Iedereen in het water of nat op de reling. Om ons heen de groene eilanden die gewoon nep leken, zo mooi. Wat troffen wij het met het weer, het is tenslotte nogsteeds regenseizoen en de zeeziek pillen zaten in onze tas voor de zekerheid.

Een aantal uren later ging de zon onder, en op dat moment hoorden we een aantal mensen schreeuwen. Iedereen rende naar de linker kant van de boot waardoor we nogal scheef gimgen. Na een schreeuw van de kapitein en nadat wij ons wat meer verspreiden zagen we dolfijnen! Ze sprongen in 5 groepjes om ons heen, vlakbij de boot en verder weg. Waauw.. de zon die ondergaat en dolfijnen die springen.  Ik kneep in Stephanie's arm. Wat was dit gaaf! Na een aantal uren op de boot werd er veel met elkaar gesproken, kennis gemaakt en gelachen. Na zonsondergang ging de koelbox open en genoten we van een biertje op het dek. Daar lagen we dan, onder honderden sterren. De hemel was zo helder. Rond 21.00 zagen we iets heel bijzonders. We zagen de maan, die helemaal vol was, opkomen. Letterlijk opkomen als de zon. De maan gaf zoveel licht en was zo groot. Er werd nog wat muziek gedraaid en niet veel later dan 22.00 uur ging iedereen zo'n beetje slapen. Om 5.45 uur de volgende dag hoorde ik; frühstuck! Een aantal Duitsers die ons riepen voor het ontbijt. De zon was net op. We lagen aan, aten een pannenkoek als ontbijt en sprongen van de boot af in het water, een heerlijke zoute douche! Rond 9 uur zwommen we naar het vaste land waar we naar een waterval klommen. Toen we om 11 uur weer op de boot waren en weer verder vaarden, voelde het net of we er al een hele dag op hadden zitten. Zo vroeg waren we wakker. We vaarden een stukje verder en later op de dag zwommen we en konden we snorkelen in de oceaan. In de avond vertelde een meisje op de boot dat ze yoga lerares was. Ze besloot om een yogales te geven op het dek van de boot tijdens zonsondergang. Zo'n 20 mensen deden mee. Stonden we dan, op de kop terwijl de zon onderging. Het groepje Spanjaarden begon scheetgeluidjes te maken. Het was zo hilarisch om te zien hoe zwaar iedereen het had. Na deze yoga-lachsessie gingen we eten. Rijst, noodles, beetje groente en beetje fruit. O, en vergeet de Ketjap en Ketchup niet die iedereen er overheen goot. De derde dag waren we weer een stukje dichter bij Flores. Ik heb met een paar ons matras verplaatst naar het dek en op het dek van de boot geslapen onder de sterren, dus we werden rond 5.30 wakker en aten ontbijt. Vandaag zouden we iets heel speciaals gaan doen. Snorkelen op een Manta point. De kans was er om Manta's te zien. Wat hadden wij een geluk! Toen we in het water sprongen met onze snorkel wist ik niet wat ik zag. Wat een gigantische dieren. Ze bewegen als vliegende tapijten door het water. Ik kwam een paar keer proestend boven, net als een aantal anderen van onze groep. We keken elkaar aan en zeiden alleen maar dingen als: "whaaaat? Woooooow wat moai!! Niet normaal!" Na een uur als een gek achter de beesten aanzwemmen zaten we nat weer op het dek. We keken elkaar aan, wauw. Wanneer je naar rechts keek zag je de schaduwen van de Mantas in de oceaan. Links de bergen. Om ons heen strak blauwe lucht, de brandende zon en een briesje. Terwijl we weer verder vaarden kwam een Duitse jongen met een heel simpel spelletje aanzetten dat het goed deed onder ons. Het gooien van lego poppetjes richting de muur. Het poppetje dat het dichtstbij de muur landde won. Na 10 minuten was er een heel tournooi opgezet met teams en iedereen was zo fanatiek. De kapitein zat wat mee te grijnzen. Het tournooi werd echter verstoord door een paar springende dolfijnen en een springende Manta uit het water. Iedereen onder de indruk weer aan één kant van de boot. Na het Manta point gingen we aan land en beklommen een berg in het nationale park. Als Heidi deed ik dit op blote voeten, want ik had mijn schoenen op de boot laten staan. Daar stonden we dan, bovenop de berg, uitzicht op de oceaan, strand, onze boot in de verte en aan de rechterkant een regenboog. We keken onze ogen uit. Zouden wij deze plek mooier kunnen maken als we iets mochten veranderen? We konden niets bedenken.
Zoals ik beschreef op facebook, de laatste dagen viel ik van de ene verwondering in de andere. We spraken over dit gevoel en besloten dat we dit gevoel het beste kunnen beschrijven als; high on life. Het intense geluksgevoel wat gevoed wordt door alles wat je in je opneemt.

Aan het einde van de dag kwamen we op onze laatste bestemming voor die dag. Pink beach. Dit strand slaat roze uit door de stukjes rood koraal dat overal aangespoeld is. De jongens van de boot speelden een pot ruige frisbee, anderen waren aan het volleyballen, snorkelen, of aan het slapen. Ik lag in het ondiepe kraakheldere water en keek naar de frisbee partij. Ik bedacht me dat we zo'n geluk hadden met de groep. 40 mensen op een boot. Iedereen hoorde erbij. Het voelde als een familie. Iedereen lachte zoveel deze dagen. Er was zoveel positieve energie aanwezig.. wanneer je dit leest vanuit Nederland lijkt het misschien wat overdreven hoe ik mijn gevoel beschrijf. Maar zo voelde het echt. Je leert elkaar goed kennen, 24 uur op een boot zonder internet.
We aten weer gezellig samen en besloten om een een feestje te maken die avond. Het was tenslotte de laatste avond. Na onze rijst, noodles, beetje groente, beetje fruit en Ketjap en Ketchup, kwam de Bintang tevoorschijn. No Bintang no Party. Bintang is het bier hier;) de staff van de boot zorgde voor een speaker en een gekleurd lichtje en wij dansten in de boot. Perfecte timing, want het regende nu voor het eerst. We deden dansbattles, zongen liedjes uit onze landen, sprongen in het donker snachts van de boot. Toen er mensen in zwemvesten aan het rondspringen waren, over het dek gleden in een reddingsband en de dweil als limbo-stok werd gebruikt was het tijd om te slapen en ons op te maken voor de laatste dag. Morgen zouden we dan aankomen op Flores. Samen met het personeel en twee Duitsers en Steffie ruimden we de flesjes op en verhuisden weer naar het dek en vielen in slaap onder de sterren.

De laatste dag van onze trip was aangebroken! Vandaag zouden we oog in oog staan met Komodovaranen of ook wel komodo draken genoemd. De grootste hagedissoort in de wereld van zo'n 3 meter lang. De Komodo's wonen alleen op de Komodo eilanden op Flores. Nergens anders ter wereld kan je ze vinden. Deze dieren zijn dodelijk, dus we kunnen ze niet zien zonder gids. De dieren zien er langzaam uit, maar ze kunnen tot wel 25km per uur rennen, zwemmen en klimmen. Wanneer ze je bijten ga je dood van de bacteriën die ze bij zich dragen.

We kwamen op het eiland aan en maakten kennis met de gidsen. Met grote stokken gingen we op zoek en we vonden ze. Wat een reusachtige beesten. Ik maakte een praatje met de gids en hik vertelde dat 7 maanden geleden een man uit Singapore was gebeten en overleden in het ziekenhuis later. Een andere gids vertelde me dat een van de rangers 2 weken geleden was overleden. De stroom was uitgevallen en hij probeerde weer electriciteit te krijgen. Een Komodo dragon kwam binnen en heeft hem doodgebeten. Later hoorde ik zelfs dat de man half was opgegeten. Brrr. Erg indrukwekkend om te zien. We hiken verder met de gids en zien hertjes op het strand. De gids vertelt ons van alles over de dieren. Op de weg terug liep ik met twee anderen over de pier. Het water stond laag en doordat het zo helder was zagen we het koraal, wat visjes en een stingray. Even later werden we verrast door 4 reefhaaien en om elkaar heen zwommen, wow! En dit zagen we allemaal vanaf de pier.
Na de indrukwekkende Komodo eilanden vaarden we nog een paar uur en zagen we in de verte Flores al liggen. Toen was het tijd. We meerden aan met ons grote piratenschip tussen allemaal schepen, maakten een laatste groepsfoto en namen afscheid. Iedereen splitste zich over de hostels en had maar een doel. Een douche. Want daar waren we wel aan  toe naar 4 dagen stinken en alleen zout water. Haar als touw en zwetende kleren. Geloof me, de beste douche die ik ooit heb gehad.
En ja, hoe kan het ook anders. Die avond komen Steffanie en ik de twee Nieuw Zeelanders tegen en lopen met ze op straat. 5 minuten later staat de groep Spanjaarden om de hoek, komt er een busje aanrijden waar de Duitsers uitstappen en komt Martijn (een andere Nederlandse jongen) aanrijden op zijn scooter. Al was het een film. Wat hebben wij gelachen. Waren we nog niet van elkaar af. We besloten om samen te gaan eten en ons te registreren om de volgende dag te gaan duiken! Ik had niet meer gedoken naar Koh Tao en keek er zo naar uit! De duikspots op Flores zijn onderdeel van een Nationaal park. Ik jad al van meerdere mensen gehoord dat deze plek een van de mooiste duikspots van de wereld heeft. We schreven ons in en gingen slapen. De volgende morgen stapten we om 8 uur im de ochtend op de boot om te gaan duiken. We waren met een groepje van 10. Allemaal van onze boottrip. Hoe gezellig. We hebben die sag 3 duiken gedaan. De eerst was denk ik wel de indrukwekkendste Mantapoint. Eerst dacht ik, hmm weer Manta's. Ik heb ze net gezien met snorkelen. Maar dit was zo anders. We lagen op de zeebodem op een zogeheten cleaningpoint. Een plek in de oceaan waar de Mantas 8 uur per dag boven het koraal zwemmen om van parasieten af te komen. Kleine visjes bijten de mantas schoon. Mantas zijn hele sociale dieren en heel nieuwsgierig. Lig je dan. Heel stil op de bodem. 30 centimeter boven je zwemt een beest van 5m groot. Adembenemd. In de tweede en derde duik zagen we de meest grootse zeeschildpadden, vissen en prachrig koraal. Wat is de onderwaterwereld mooi. Degenen die wel eens gedoken hebben, zullen begrijpen waar ik het over heb..

De dagen erna hebben we het volgende grote avontuur beleefd. Vandaar dat ik ook nu pas mijn verhalen met jullie deel. Ik zat de afgelopen 2 weken absoluut niet stil, was elke dag bezig met het land verkennen. Na het duiken hebben Julian, Lukas, Steffanie en ik een scooter gehuurd voor 4 dagen en zijn we Flores ingetrokken. Mensen raadden het ons af, vanwege de wegen, maar dit was complete onzin in onze ogen. De wegen waren prima te doen. Opletten moet je wel, soms missen er hele stukken waar je even om heen moet rijden.  We startten onze trip in Labuen Bajo, waar we de dagen ervoor hebben verbleven en rijden dan het land in. Verdwalen gaat bijna niet, want er is maar 1 weg. Al snel komen we in de bergen, langs kleine dorpjes waar we onze ogen uitkijken. HELLO MISTERRR!! Vrolijke kinderen en volwassen die mij mister noemen en uitbundig staan te zwaaien. Overal beginnen mensen te lachen en te roepen wanneer wij langs rijden. We komen langs watervallen, grotten, door bergen, rijstvelden, werkende mensen, kleine kinderen met hun broertje of zusje in een draagdoek op hun buik, buffels, straathondjes, dode kipppen vastgeknoopt aan scooters, waterflessen gevuld met benzine, bananen, ongelukken, kinderen die je zo hard slaan wanneer je langsrijd dat het pijn doet, en verlaten hotels die niet eens op internet staan. Dat is waar we geslapen hebben de afgelopen dagen in homestays. Meestal 2 kamers. 2 persoons voor de Duitsers en Stef en ik deelden een kamer. Met eigen badkamer en ontbijt met koffie voor 4 euro per persoon. Klinkt goed toch? (Ik laat de 1000 mieren in mijn bed, de gekko's op mijn kussen en dat het water het niet deed even achterwege) avontuurlijk was het zeker! Na een goede nasi goreng als onrbijt sprongern we weer op onze scooter om van Lembor naar Ruteng te rijden. Wat een geweldig weer hadden we weer. Mazzelaars kan je ons wel noemen. Dit alles in het regenseizoen. We reden naar een waterval waar we van 10 meter naar beneden konden springen, deden een hike en zagen het spinnenrijstveld vanuit de bergen. In de avond hadden we de grootste lol. Soms heb je van die spontane avonden. Er was niets te doen in Ruteng dus we maakten er ons eigen feestje van. De laatste dag stopten we in een dorpje en zag Julian dat een man een shirt aan had met de naam van een beautysalon erop. Hij vroeg de man of hij ook even zijn zijkantjes kon bijscheren. Dat kon wel. De man wist wel iemand die het voor 1 euro wilde doen. Wij zouden hem volgen. De man voorop, wij met zijn vieren er achter aan. We kwamen over kleine weggetjes en belanden in een klein dropje. Zodra iedereen ons opmerkte ging het snel. Er stonden letterlijk bijna 100 mensen om ons heen. Oud en jong. De bouwvakkers sropten hun werk en de kapper kwam naar buiten. Julian in de kappersstoel. 15 giechelende meisjes om de stoel heen. Ik besloot om bij de vouwvakkers te kijken. Ze hadden een grote zeef waar ze met een schep stenen op gooiden en dit vervolgens zeefden. Van het fijne zand maken ze weer cement. Ik pakte de schep en begon in de zeef te scheppen wat voor grote hilariteit bij de locals zorgde.. wat hebben we gelachen. Na met de locals gesproken te hebben, en Julian zijn knipbeurt er op zat gingen we weer door. De route was opzich mooier dan de bestemmingen. Zo sliepen we de laatste nacht in Reo, waar we in prencipe niets gedaan hebben. We kwamen aan, en in de ochtend gingen we weer weg, om niet in tijdsnood te komen met het terugbrengen van de scooters. In deze trip stond meer de route centraal dan de bestemmingen. We hebben zulke fantastische ervaringen gedeeld met Julian en Lukas. Zoveel gelachen..  Maar bij ontmoeten hoort afscheid nemen tijdens het reizen. Na 4 dagen op een boot, een dag onder water en 4 dagen op de scooter met de jongens is het tijd om auf wiedersehen te zeggen.
Morgen vertrekken Stef en ik terug naar Bali met een 32 uur durende reis wat bestaat uit ferry bus ferry, om vanuit daar verder te vliegen. Ik zal naar Singapore vliegen de 15e en Steffanie naar Sri Lanka..

Ik hoop dat ik met deze blog jullie een beetje kan laten meevoelen met wat ik beleef. Het liefste zou ik willen dat ik jullie door mijn ogen kon laten kijken, dat zou het zo veel gemakkelijker maken. Ik vind het super leuk om te zien dat jullie mijn blog zo volgen, dat geeft mij ook extra veel motivatie om er weer wat moois van te maken.


Liefs,

Klaske 😘