Contrast ☆ Manilla

Na het afscheid nemen was het best even gek. Mijn knettergekke Brabantse reismaatje was weg. Na 5 weken samen gereisd te hebben gaat Stefke nog een tijdje naar Sri Lanka en dan naar huis.. Best gek om weer alleen over straat te lopen. Ik pakte het vliegtuig naar Singapore waar ik 3 dagen zou verblijven. Het New York van Azië ook wel genoemd. Vanuit het vliegtuig zag ik Singapore in de nacht. 1000den lichtjes.. we landden en ik zocht mijn hostel op. De eerste nacht en dag waren echter niet prettig. (Zacht uitgedrukt) de laatste maaltijd in Indonesië, Mac donalds.. viel niet goed. Ziek.. ik hield niets binnen. Gelukkig was er een aardige gast in mn kamer die me een pil gaf. De volgende dag was ik aardig opgeknapt. Nog steeds zwak, maar ik kon de stad in. Singapore heeft drie belangrijke wijken; little India, Chinatown en een Maleisische wijk. De bevolking hier bestaat dan ook het grootste deel uit mensen van deze afkomst. Eten doe je in een van deze wijken. Anders is het niet te betalen. Zoals ik eerder aangaf; Singapore noemen ze okk wel het New York van Azie. Dit is ook terug te zien in de prijzen. 80% van de mensen woont in een flat en een tweekamer appartement kost ongeveer, omgerekend 400.000 euro. Dan weet je het wel. Wat hier heel overheersend is manpower. Alles wordt hier beboet. Zo kregen twee meisjes uit mijn hostel per persoon 300 dollar boete voor het op straat gooien van een sigaret... maar mensen geven aan zich veilig te voelen hier. Een avond zat ik met een paar van mijn hostel in Chinatown te eten toen we lawaai hoorden naast ons. We keken naast ons en zagen Lunatik de movie in reallife. Een tafel met 7 verstandelijk beperkte mensen waren ruzie aan het maken. Naast dat ze een beperking hadden, hadden ze geen tanden, lange onverzorgde haren en smoezelige kleding. Het was niet een kleine ruzie. Nee halve liters bier werd er over elkaar heen gegooid. In totaal zo'n 10 glazen. De mensen schreeuwden en begonnen te 'vechten' op hun manier. Wij keken elkaar aan en hadden dit niet verwacht. Iedereen keek toe. Niemand deed iets. Niemand. Voor misschien wel een half uur. Wij waren best verbaasd. Je zou denken dat een land als Singapore wat graag perfect wil zijn deze mensen zou opsluiten. Maar in tegendeel worden deze mensen opgenomen in de maatschappij. Verrassend, maar om ze ook alcohol te schenken? Deze dag liep het in ieder geval uit de hand.

De laatste dag in Singapore heb ik een wandeltour gedaan door de stad, en wat sightseeing gedaan. Ik was aardig opgeknapt voor mijn vlucht gelukkig. Want Singapore was een soort tussenstop voor mijn nieuwe bestemming; Manilla (filipijnen).

Manilla, over deze stad kan ik wel een boek schrijven. Mijn hersenen draaien door. Dag en nacht. Door de beelden, uitlaatgassen, geluiden, geuren alles is zo over de top. Wat een contrast. Wat een contrast met Singapore, waar alles zo georganiseerd is.
Manilla is een vuilnisbult. Op sommige plekken is het net of er een lichaam ligt te rotten.
Maar mijn hersenen draaien vooral overuren door wat ik overdag meemaak en zie. Via workaway vond ik de organisatie Connect minds 4 change. Deze organisatie zet zich 7 ochtenden per week in voor straatkinderen. Straatkinderen. Die zijn er hier. In de top drie steden ter wereld met de meeste straatkinderen staat Manilla. Kinderen zonder thuis, zonder toekomst. Zij hebben een aantal keuzes. Bedelen, drugs verhandelen, of prostitutie. Connect minds 4 change geeft kinderen die op straat leven Engelse les, Wiskunde en vooral een beetje extra aandacht en liefde.
Na een aantal gesprekken mocht ik deze organisatie versterken.

En daar zit je dan. Op de speelplaats in Manilla. Een meter van me af ligt hondepoep, ik zit op zo'n 4 uitgetrapte sigaretten, achter me een bult vuilnis van een halve meter hoog. In mijn armen een 1 jarige baby zonder broek. Wondjes op zijn benen. Opgedroogd snot om zijn mond. Hij kijkt me heel doordringend aan met zijn donkere ogen. Ik kijk om me heen en zie hoe een blij mannetje van 6 met zijn papier op me af komt lopen en me vol trots laat zien dat hij net 1 tot en met 10 heeft geschreven.
Een paar kinderen gooien met de frisbee achter me. Een meisje naast me schrijft 'letters' waar ze cijfers hoort te schrijven, een andere is hardop het alfabet aan het zingen. Deze kinderen. Deze kids hebben in de afgelopen dagen mijn hart gestolen. De drie uurtjes per dag waarin wij alles uit de kast halen om al onze aandacht, energie, kracht, liefde, en kennis over te brengen aan deze kinderen voelen als 8 uren. Kapot en voldaan loop ik elke dag terug naar mijn kamer, waarin ik me opsluit in de badkamer om alle bacteriën van me af te spoelen. Mentaal is dit werk best zwaar. Het is voor mij het pittigste wat ik ooit heb ervaren met kinderen. Toen ik op zondag met een filipijns meisje naar de new nation kerk ging, waar er uit volle borst werd gezongen met een band op het podium dwaalden mijn gedachten weer even weg. Muziek kan dit heel goed. En ik moest mijn best doen om mijn tranen in te houden. Ik dacht aan de halfnaakte baby die ik waarschijnlijk de volgende dag weer bij me zou dragen en aan alle kinderen die de volgende dag weer vol hoop op ons zullen wachten..
Wat mogen wij dankbaar zijn in Nederland. Gaat er vaak door me heen. Het is zo goed om stil te staan bij het geen wat je hebt. In mijn land gaan kinderen naar school en kunnen zijn wie ze willen zijn. Wat als ik hier was geboren? Wat als ik op straat leefde?

Ik sprak met een vrouw die het helemaal geweldig vond dat ik reisde. Zij had een fiets met een bakje waarin ze toeristen rondreed. Toeristen die ik hier niet zie. Ze was ook niet aan het werk toen ik haar ontmoette. Ze wilde zo graag reizen, maar dit kan simpel weg niet. Het geld wat ze vandaag verdiend is voor eten voor morgen. Het geld dat ze morgen verdiend is voor eten voor de dag erna. Er is geen mogelijkheid om te sparen. Ze kan niet schrijven, niet lezen, is nooit naar school geweest. Geen toekomst. Dit is haar leven en daar zal ze haar bij neer moeten leggen. Dit is alleen háár verhaal. Er zijn op deze wereld zoveel mensen die geen kansen hebben die wij wel hebben en daar mogen we best wel eens wat vaker bij stilstaan en danbaar voor zijn.

Een klein steentje mogen bijdragen aan een land in Azië. Azië wat mij zoveel mooie dingen geeft tijdens mij reis. We kunnen onze ogen sluiten voor deze ellende, maar we kunnen ook op onze tanden bijten en onze ogen openen, zodat we iets kunnen betekenen. En zo erg is het niet om iets voor een ander te doen. Want wat voel ik een intents gelukkig wanneer dit jongetje dolblij, vol trots met zijn papier op me komt afrennen om zijn werk te laten zien aan Até Alaska. Oftewel juf Klaske.

Liefs, ❤