Vrienden voor het leven ☆ Ho Chi Minh City

Sorry! De tijd gaat zo snel.. Ik heb te lang niets van me laten horen. De afgelopen dagen waren zo gezellig, dat ik het schrijven van de blog even uitstelde, maar zie hier. Het verslag van de afgelopen dagen!

Op de motor ging ik door naar Hue. Het plan was om met een jongen uit Israel te rijden, maar eenmaal in de ochtend vertelde hij me dat hij liever voor de snelle route ging, over de snelweg. Hij wilde zo snel mogelijk in Hue aankomen. Ik wilde dit niet. Ik heb de motor namelijk gekocht om te genieten van de prachtige routes. Het rijden is voor mij een avontuur zelf en geen middel om zo snel mogelijk ergens te komen. Ik vertrok de ochtend alleen. Ik had geen ontbijt gehad in het hostel en had besloten om dit onderweg wel ergens te nemen. Over de oude Ho Chi Minh road reed ik naar het zuiden. Wat een prachtige weg. Meteen had ik geen spijt dat ik wel voor de lange route gekozen had in plaats van de snelweg. Tussen duizenden, werkelijk duizenden vlinders reed ik door de bergen. Nog nooit zag ik zoveel vlinders. Prachtig! Naast weer een geweldige kronkelende route met prachtige natuur was er ook nog eens niemand op de weg, maar ook niemand naast de weg. de eerste uren (zo'n 150km niets langs de weg. Mijn ontbijt werd dan ook meteen maar lunch, toen ik eindelijk op de helft van de dag een dorpje vond.

Na een verse Noodlesoup en een dikke laag zonnebrand op mijn armen ging mijn tocht weer verder. Een aantal uren later stond er een meisje langs de weg met haar motor scooter die ze ook in Hanoi had gekocht. Lore woonde ook in Nederland en samen zijn we verder gereden en hebben we overnacht in Khe San. De volgende ochtend pakten we weer de langste, maar zeker de mooiste route en rond 14.00 uur kwamen we aan in Hue. Daar verbleef ik een nachtje  om de volgende ochtend aan wel een van de meest bekende roads van Vietnam. Bekend van topgear, de Hai Van pass. Voordat ik daadwerkelijk aan de pass begon pakte ik nog twee watervallen mee onderweg waar ik een verfrissende duik nam. Eenmaal in de bergen zag ik waarom deze pass zo bekend was. Wonderbaarlijke uitzichten. Wat is Vietnam prachtig. Omdat het zo'n groot land is, is elke plek ook weer anders. In deze omgeving is weer veel meer strand te zien. De Ha van pass leide me naar Hoi An wat mijn favoriete stadje is in Vietnam. Hoi An is het Venetie van Azie.. Grachten, koloniale gebouwen, lantarens, heel veel lantarens, strand, lekkere eettentjes. Echt een plaats waar je niet weg wilt. En na het intensieve rijden op de motor was ik echt even toe aan een break.

Toen ik aankwam was ik net op tijd voor de streetfoodtour die het hostel organiseerde. Ik besloot om mee te gaan en ontmoette meteen hele lieve mensen.. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk als groep bij elkaar gebleven in Hoi An. Onze dagen bestonden vooral uit omhangen met elkaar, lachen, praten zwemmen, maar we hebben ook wel wat culturele momentjes gehad. We deden we een kookcursus in een restaurantje waar we een rat over de borden zagen lopen. Lachen, gillen, brullen natuurlijk met vier meiden, maar het mocht de pret niet bederven, het eten was verrukkelijk! We huurden fietsen om vervolgens door Hoi An te fietsen en de gebouwen te bekijken. Maar onze hoofdattractie was toch echt wel het strand waar we soms hele dagen rondhingen met groepen van 30 backpackers. en drie lokale vrouwtjes die de hele tijd ons bierblikje checkten of we het al op hadden. BIER? BIER? MORE? NEW? En als we hem dan ophadden en zeiden, JA, nu wil ik nog wel eentje, rende ze met een bigsmile naar haar bak met ijs om weer een koud biertje te halen.

Als je zegt Hoi An, dan zeggen mensen lantarens, omdat die overal hangen en drijven, maar ze zullen ook taylor zeggen. Hoi An wordt ook wel de kledingstad genoemd. Honderden vietnamese vrouwtjes hebben hier gouden vingertjes en kunnen alles maken of namaken. Tassen, schoenen, slippers, en kleding. Als je in Hoi An komt, kan je eigenlijk dan ook niet weggaan zonder iets wat op maat voor jouw gemaakt is, dus ook ik heb kleding laten maken. Een jurkje en een blouse. Ideaal, want met mijn schouders knap ik normaal uit blousen. Deze zit als een pyjama. (zo lekker dan he) Een bijzondere ervaring,  wanneer ze je opmeten, lachen en je vervolgens meedelen dat je een big ass hebt..  En bedankt. Een dag later kan je komen voor je first fitting, en passen ze het nog even aan als je wilt. En als je het dan op maat laat maken, ben je natuurlijk ook kritisch.

Ons hostel was zo gezellig. Elke avond organiseerden ze een andere activiteit, wat er voor zorgde dat we heel veel mensen leerden kennen en heel veel hebben gelachen. Ja, deze dagen voelden als een geweldige vakantie waar ik veel vrienden aan over gehouden heb. Met Maxime klikte het heel goed. We besloten om samen verder te reizen. Na 10 dagen was het ook wel tijd om te gaan. Dagdag strand en weer op naar de bergen. Dit keer met de bus! In een van de laatste dagen heb ik mijn motor verkocht. Ik vond het na 3000 km genoeg. Het was geweldig, mijn motor was nog heel en vooral ik was nog heel. De eerst volgende bestemming zou 700km verderop zijn, en dat was me te ver. Wat een luxe, een sleeperbus, wat betekent een bed in de bus. In de nacht vertrokken we naar Dalat, waar we in de ochtend aankwamen. Da lat ligt op 1,5km hoogte, dus het was weer een stuk koeler! We zijn niet lang in Da lat gebleven, maar kwamen er eigenlijk voor 1 ding, het Canyoning. Abseilen van watervallen, cliffjumpen van 11 meter hiken, zwemmen. Het was zo fantastisch! Wat een avontuur. Heerlijk om de hele dag in de jungle te zijn. Met een sportieve groep mensen moedigden we iedereen steeds aan om zijn of haar grenzen te verleggen. Toen we thuis kwamen waren we dan ook echt kapot.

De dag ernaar trokken Maxime en ik door de stad  om de cultuur op te snuiven en in de avond gingen we naar de mazebar. Een bar, maar tevens een doolhof, waar je serieus in verdwaald. Het thema van de bar leek wel wat op de droomvlucht uit de efteling. Nog nooit eerder zo iets gezien! En nu, nu zit ik alweer in mijn laatste bestemming in Vietnam, De hoofdstad Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon. De avonturen die ik hier ga beleven vind je in de volgende blog.

Wanneer ik nadenk over het feit dat de tijd echt vliegt en dat ik voordat ik het in de gaten heb alweer in het vliegtuig naar huis zit vliegt me soms aan, maar aan de andere ben ik straks ook weer heel blij om mijn lieve vrienden en familie weer te zien, maar nu eerst ga ik nog even volop genieten van mijn leven hier.

Liefs,

Klaske