Op de motor door de natuur ☆ Sa Pa
Vietnam!
Soms is de overschakeling tussen landen zo hard en zwart op wit dat je bijna geen tijd hebt om alles te verwerken.. na een fantastische maand in mijn favo land Myanmar stapte ik het vliegtuig in en stond ik 3 uren later in Vietnam. Nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuw geld, nieuwe normen en waarden. Ik kwam aan in Hanoi waar ik de bus naar old quarter pakte. Een backpackerswijk. Ik checkte in en begon door Hanoi te lopen. Mijn manier om een goede indruk te krijgen van een nieuwe plek. Ik dwaalde wat rond en at mijn eerste Vietnamese gerecht, want ja, ook nieuw eten. De dagen erna dook ik in de handelswereld en wel voor een 'motorbike'. Mijn plan is om Vietnam, net als veel andere avontuurlijke backpackers, met de motor door te reizen. Nu hoor ik sommige mensen al denken. Een motor? Maar heeft Klaske een motorrijbewijs? Kan ze deze besturen? Wees niet bang, na een paar rondjes over het industrieterrein had ik het schakelen weer helemaal onder de knie. Besturen is dus een check. Een motorrijbewijs heb ik niet. Officieel heb je voor een motorvoertuig van meer dan 50cc een motorrijbewijs nodig. In Azië zijn alle scooters al 100cc + dus, heel officieel mag ik die ook niet besturen. Echter dit gebeurt door backpackers en ook door mij volop. Nu scheelt het dat we in Vietnam zijn en niet in Nederland. De regels zweven hier wat in de lucht en hier wordt meer getolereerd.
Na het proberen van een aantal 'motors' van 110cc werd ik helemaal verliefd op een. Hij reed goed en zag er strak uit. Zwart overgespoten, een rode tank met een gele ster.
Ik besloot de volgende dag terug te komen, samen met Yvo, uit Koudum. Hij zat de afgelopen maanden in Australië en wilde ook graag Vietnam door, dus besloten we in Hanoi te meeten. De volgende dag kocht ik de Honda Win, en ook Yvo kocht een. We kochten een slot en regelden de laatste dingetjes en besloten ze toen uit te testen. We reden naar het nationaalpark zo'n 60 km buiten Hanoi, reden door bergpaadjes en gingen de dag erna weer terug naar Hanoi. Voor, jawel Koningsdag! Een reisorganisatie had voor 250 Nederlanders een gratis koningsdiner en feest geregeld. Dat konden we natuurlijk niet missen. Wat een feest. Nederlandse hits, bier, en zelfs een soort van frikandellen (smaakten nergens naar, maar ze hadden hun best gedaan). Ik kwam Nederlanders tegen die ik in Maleisië had ontmoet, Cambodja en er waren zelfs meer bekenden uit Friesland. Wat een feest.. blij dat we dit nog even hebben meegepikt! De 28e verlieten we dan Hanoi met de motors en reden we op naar Sapa. Het verkeer in Vietnam, is uitzonderlijk. De regels zijn: iedereen heeft voorrang, je kan beide kanten de rotonde over, je hoeft NIET over je schouder te kijken als je invoegd en houd vooral je toeter constant ingedrukt. Rijd zo debiel mogelijk. Ik kijk nergens meer van op. Ze hebben het wel eens over mensen die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen? Ik schat zo in dat je ze hier bij drie kommetjes noodlesoup krijgt. Met 'de kop erbij' reden we gefocust de drukke stad uit en zaten we op de rustige wegen. Tussen de rijstvelden, bergen, en de meest mooiste uitzichten reden we in 2 dagen naar Sapa.we hadden een paar buitjes onderweg, maar gelukkig ook een poncho! Wat een route! Adembenemend. Sa pa ligt op 1,5 km hoogte en dat was te merken, aan de power van de motor, maar ook aan de temperatuur! Brrr, 12 graden?! Dat ben ik niet meer gewend! We kwamen aan, warmden ons op met een kopje koffie en besloten toen een guesthouse te zoeken. De zon ging al bijna onder en we reden dwars door de wolken, wat mist en weinig zicht betekent. We besloten om te keren en het guesthouse te laten bij wat het is en 'gewoon' in Sa pa town te slapen. Mispoes! Independence day. > betekent geen slaapplaats. Nergens.. Ja oke, 1 kamer van $ 50. Dat ga ik niet betalen dacht ik. De situatie leek hopeloos en het zag er naat uit dat we de kamer moesten betalen. Yvo, die gewend is aan Australische prijzen, neigde naar het boeken van de kamer. Nou, ik niet! Ik ging in gesprek met een hoteleigenaar en vroeg hem of we niet op de grond, bank, hangmat konden slapen. Hij at rustig verder met zijn noodlesoup en zei toen dat ie ons zijn appartement wel wilde geven. Het had een warme douch en hij wilde er geen geld voor. Dat was zijn boodschap! Wij waren super blij, kwamen rond 21.30 uur de kamer binnen, en brachten de beste man een kaart en natuurlijk een vergoeding, welke hij niet aan wilde nemen, maar we gewoon achter lieten. Nu we dit weer overleefd hadden was het tijd voor de real Sa Pa experience. We gingen op zoek naar een 'mama'. Dit zijn vrouwen uit de bergen die trekkings organiseren en waarbij je in hun homestay kan verblijven. Al snel vonden we mama ShuShu. Zij regelde dat onze motors geparkeerd werden, onze grote backpacks met de auto naar haar homestay werden gebracht en wij helemaal klaar waren om met haar naar haar huisje te lopen door de bergen! Yvo, ik, twee Israëliers en een jongen uit Argentinië die het allemaal wel heel zwaar hadden. Ze dachten dat ze alleen zouden verblijven in een homestay en wisten niet dat het 13km door de bergen was. Dat we met mama ShuShu mee zijn gegaan was een super keuze. Wat een vrouw. Ze kwam uit Mongolië, sprak goed Engels en had me een praatjes en grove humor.. na een gezellige trekking kwamen we aan in haar homestay waar we met elkaar eten en 'happy water' dronken. Ze leerde ons Vietnamees en we schaterden de avond door. Na een nachtje slapen kregen we een pannenkoek ontbijt en gingen we weer op pad. Op de helft haakten de meesten af, omdat ze zo'n spierpijn hadden of moe waren. Haha. Wij zetten vrolijk door en genoten van de buffels, vogels, rivieren, watervallen, velden en velden met rijstterrassen.. wat een natuur! Na twee intensieve dagen sliepen we nog een nachtje in Sa Pa town en vertrokken we de dag erna weer op onze stalen vrienden onderweg naar Ha Giang, waar we de beroemde natureroad gaan rijden. Tijdens de trekking hadden we blauwe lucht en volop zon, de dag erna een aantal buien, dus we hopen dat de weergoden met ons zullen zijn. In ieder geval is het rijden prachtig! Met de motor kom je op plaatsen waar de bussen in ieder geval niet komen.. we komen vast nog op mooie plaatsen..
Ik geniet elke dag..
Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs, Klaske ♡
Soms is de overschakeling tussen landen zo hard en zwart op wit dat je bijna geen tijd hebt om alles te verwerken.. na een fantastische maand in mijn favo land Myanmar stapte ik het vliegtuig in en stond ik 3 uren later in Vietnam. Nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuw geld, nieuwe normen en waarden. Ik kwam aan in Hanoi waar ik de bus naar old quarter pakte. Een backpackerswijk. Ik checkte in en begon door Hanoi te lopen. Mijn manier om een goede indruk te krijgen van een nieuwe plek. Ik dwaalde wat rond en at mijn eerste Vietnamese gerecht, want ja, ook nieuw eten. De dagen erna dook ik in de handelswereld en wel voor een 'motorbike'. Mijn plan is om Vietnam, net als veel andere avontuurlijke backpackers, met de motor door te reizen. Nu hoor ik sommige mensen al denken. Een motor? Maar heeft Klaske een motorrijbewijs? Kan ze deze besturen? Wees niet bang, na een paar rondjes over het industrieterrein had ik het schakelen weer helemaal onder de knie. Besturen is dus een check. Een motorrijbewijs heb ik niet. Officieel heb je voor een motorvoertuig van meer dan 50cc een motorrijbewijs nodig. In Azië zijn alle scooters al 100cc + dus, heel officieel mag ik die ook niet besturen. Echter dit gebeurt door backpackers en ook door mij volop. Nu scheelt het dat we in Vietnam zijn en niet in Nederland. De regels zweven hier wat in de lucht en hier wordt meer getolereerd.
Na het proberen van een aantal 'motors' van 110cc werd ik helemaal verliefd op een. Hij reed goed en zag er strak uit. Zwart overgespoten, een rode tank met een gele ster.
Ik besloot de volgende dag terug te komen, samen met Yvo, uit Koudum. Hij zat de afgelopen maanden in Australië en wilde ook graag Vietnam door, dus besloten we in Hanoi te meeten. De volgende dag kocht ik de Honda Win, en ook Yvo kocht een. We kochten een slot en regelden de laatste dingetjes en besloten ze toen uit te testen. We reden naar het nationaalpark zo'n 60 km buiten Hanoi, reden door bergpaadjes en gingen de dag erna weer terug naar Hanoi. Voor, jawel Koningsdag! Een reisorganisatie had voor 250 Nederlanders een gratis koningsdiner en feest geregeld. Dat konden we natuurlijk niet missen. Wat een feest. Nederlandse hits, bier, en zelfs een soort van frikandellen (smaakten nergens naar, maar ze hadden hun best gedaan). Ik kwam Nederlanders tegen die ik in Maleisië had ontmoet, Cambodja en er waren zelfs meer bekenden uit Friesland. Wat een feest.. blij dat we dit nog even hebben meegepikt! De 28e verlieten we dan Hanoi met de motors en reden we op naar Sapa. Het verkeer in Vietnam, is uitzonderlijk. De regels zijn: iedereen heeft voorrang, je kan beide kanten de rotonde over, je hoeft NIET over je schouder te kijken als je invoegd en houd vooral je toeter constant ingedrukt. Rijd zo debiel mogelijk. Ik kijk nergens meer van op. Ze hebben het wel eens over mensen die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen? Ik schat zo in dat je ze hier bij drie kommetjes noodlesoup krijgt. Met 'de kop erbij' reden we gefocust de drukke stad uit en zaten we op de rustige wegen. Tussen de rijstvelden, bergen, en de meest mooiste uitzichten reden we in 2 dagen naar Sapa.we hadden een paar buitjes onderweg, maar gelukkig ook een poncho! Wat een route! Adembenemend. Sa pa ligt op 1,5 km hoogte en dat was te merken, aan de power van de motor, maar ook aan de temperatuur! Brrr, 12 graden?! Dat ben ik niet meer gewend! We kwamen aan, warmden ons op met een kopje koffie en besloten toen een guesthouse te zoeken. De zon ging al bijna onder en we reden dwars door de wolken, wat mist en weinig zicht betekent. We besloten om te keren en het guesthouse te laten bij wat het is en 'gewoon' in Sa pa town te slapen. Mispoes! Independence day. > betekent geen slaapplaats. Nergens.. Ja oke, 1 kamer van $ 50. Dat ga ik niet betalen dacht ik. De situatie leek hopeloos en het zag er naat uit dat we de kamer moesten betalen. Yvo, die gewend is aan Australische prijzen, neigde naar het boeken van de kamer. Nou, ik niet! Ik ging in gesprek met een hoteleigenaar en vroeg hem of we niet op de grond, bank, hangmat konden slapen. Hij at rustig verder met zijn noodlesoup en zei toen dat ie ons zijn appartement wel wilde geven. Het had een warme douch en hij wilde er geen geld voor. Dat was zijn boodschap! Wij waren super blij, kwamen rond 21.30 uur de kamer binnen, en brachten de beste man een kaart en natuurlijk een vergoeding, welke hij niet aan wilde nemen, maar we gewoon achter lieten. Nu we dit weer overleefd hadden was het tijd voor de real Sa Pa experience. We gingen op zoek naar een 'mama'. Dit zijn vrouwen uit de bergen die trekkings organiseren en waarbij je in hun homestay kan verblijven. Al snel vonden we mama ShuShu. Zij regelde dat onze motors geparkeerd werden, onze grote backpacks met de auto naar haar homestay werden gebracht en wij helemaal klaar waren om met haar naar haar huisje te lopen door de bergen! Yvo, ik, twee Israëliers en een jongen uit Argentinië die het allemaal wel heel zwaar hadden. Ze dachten dat ze alleen zouden verblijven in een homestay en wisten niet dat het 13km door de bergen was. Dat we met mama ShuShu mee zijn gegaan was een super keuze. Wat een vrouw. Ze kwam uit Mongolië, sprak goed Engels en had me een praatjes en grove humor.. na een gezellige trekking kwamen we aan in haar homestay waar we met elkaar eten en 'happy water' dronken. Ze leerde ons Vietnamees en we schaterden de avond door. Na een nachtje slapen kregen we een pannenkoek ontbijt en gingen we weer op pad. Op de helft haakten de meesten af, omdat ze zo'n spierpijn hadden of moe waren. Haha. Wij zetten vrolijk door en genoten van de buffels, vogels, rivieren, watervallen, velden en velden met rijstterrassen.. wat een natuur! Na twee intensieve dagen sliepen we nog een nachtje in Sa Pa town en vertrokken we de dag erna weer op onze stalen vrienden onderweg naar Ha Giang, waar we de beroemde natureroad gaan rijden. Tijdens de trekking hadden we blauwe lucht en volop zon, de dag erna een aantal buien, dus we hopen dat de weergoden met ons zullen zijn. In ieder geval is het rijden prachtig! Met de motor kom je op plaatsen waar de bussen in ieder geval niet komen.. we komen vast nog op mooie plaatsen..
Ik geniet elke dag..
Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs, Klaske ♡
Ha noch in fijne tiid Klaske, we libje mei dy mei!!
Goh wat bist ik "lekker ruig" een dikke moter keapje, geweldich! Ik kin mij voorstelle dat dat spannend is der yn it ferkeer. Mar foarsichtich oan hest wol een helm op? Of doch se der net oan. We her hjir op it moment mei fakansje. Hjoed mei syn allen nei Corpus west yn Leiden (reis door de mens). Jelmer is no oeral fan op,e hichte! Hy fertelt it dy nog wolris. He Klaske geniet fan it lan en de loempia,s.
gr fan us.