Zoveel nieuwe indrukken ☆ Yangon
1 april 2018 - Mandalay, Myanmar
26 maart. Ik was onderweg naar het Internationale vliegveld in Bangkok voor een nieuw avontuur. Myanmar. Ik was meer enthousiast dan ooit, omdat ik wist dat ik in dit land weer herenigd zou worden met mijn pabovriendinnetje Geke, die ook in Azië zit. Onderweg in de skytrain naar HET internationale vliegveld. Wacht eens even. Het? Nou nee dus. Daar gingen we weer. Klaske was onderweg naar het verkéerde internationale vliegveld. Wat ik dacht dat ik lekker even goedkoop kon doen, veranderde weer in stress en een motortaxi met backpack die levensgevaarlijk en duur was. Ik heb de beste man betaald en hem verteld dat hij de slechtste shauffeur was die ik ooit gezien had en dat ie beter rijlessen neemt. Ik spreek maar niet in details, voordat mensen bezorgd gaan worden. Hoe dan ook, ik was op tijd (leefde nog) en haalde mijn vlucht.
Eenmaal aan in Myanmar stond ik met een aantal backpackers in de rij voor de immigratie en we spraken af om een taxi naar de stad te delen. Wat me meteen opviel in dit nieuwe land was de geur. Het ruikt overal naar een soort geparfumeerde klei. Door de immigratie zag ik waarom. De mensen hebben dit op hun gezicht. Voornamelijk vrouwen en kinderen. Thanaka wordt genoemd. Een natuurlijke pasta uir de Thanakaplant. Mensen smeren dit op hun gezicht voor bescherming tegem de zon, omdat het goed voor hun huid is en het ook een modetrend is zo denken wij, want het wordt in vierkanten, rondjes en streepjes op het gezichr aangebracht. Ook dragen niet alleen vrouwen, maar ook mannen een lange rok. Ook wel Lungy genoemd. 90 procent is hier Boeddhist.
Aangekomen in het hostel nam ik een douche en dwaalde ik door de straten. Mingalabar! Klonk het overal om me heen, wat Hoi betekend. Ik kreeg nogal wat verbaasde en glimlachende blikken naar me toe geworpen. De stad stond vol met tempels, pagoda's. Ik kreeg een goede eerste indruk en ging naar de streetfoodmarket. Geen enkele westerling te bekennen. Ik raakte in gesprek met een 74 jarige vrouw die goed Engels sprak. Ze nodigde me uit in haar huis. Eenmaal daar aangekomen zaten al haar zussen, kleinkinderen, neefjes in een grote cirkel op de grond in de 'woonkamer'. Ik was de hele avond een attractie. Ik sprak met de 74 jarige vrouw die als tolk diende voor haar familie. Over en weer werden er vragen gesteld, vertelde ik over Nederland, over het fierljeppen, heb ik armpje gedrukt en gewonnen van een 33 jarige man (haha) dronk ik mierzoete melkthee terwijl iedereen me aankeek en was het bijna tijd om te gaan toen ze me vroegen My heart will go on van Celine Dion te zingen. Ik kreeg een enkelbandje als cadeau.. en ze wilden me een schilderij meegeven.. ik voelde me opgelaten, maar afslaan van cadeaus en gastvrijheid is hier erger. Het schilderij is me gelukt om dat niet aan te nemen. Wel heb ik een mooi enkelbandje gekregen.. mensen hier willen alles delen. De vrouw liep weer helemaal met me terug rond 22.00 uur en met heel veel indrukken viel ik in slaap in het hostel.
De volgende dag stond ik vroeg op zonder plan. Met een grote fles water ging ik op pad. De dag ervoor had ik een mooie Pagoda gezien waar ik graag een kijkje bij wilde nemen, maar toen niet goed gekleed was. Daar liep ik eerst heen. Na 10 minuten spreekt een Monnik me aan. Bij deze Pagoda had hij nog nooit toeristen gezien. Ik sprak met hem over zijn geloof en hij merkte dat ik heel geïnterreseerd was en nodigde me uit om met hem door de stad te gaan en een paar tempels te bezoeken. Zo gedaan. Uit de Pagoda knoopte ik mijn sjaal weer af en liep ik over straat in mijn korte broek. Hij keek wat ongemakkelijk om zich heen een tijdje en vroeg me toen of ik alsjeblieft mijn rok weer wilde omknopen. Hij verontschuldigde zich en zei dat het prima was om hier in korte broek te lopen, maar niet naast een monk. Ik voelde me natuurlijk meteen opgelaten en knoopte zo snel mogelijk dat ding weer om. Ja niet over nagedacht. Deze monk liet me aantal tempels zien en uiteindelijk heb ik bijna 4 uren met hem rondgedwaald door de stad. Bij het afscheid nemen gaf ik hem wat eten en drinken. Ik denk dat ik hem hier een beetje mee beledigd heb. Hij was zomaar weg en ik heb hem niet meer terug gezien. Ik besloot nog even naar het park te gaan waar ja de volgende persoon alweer op me stond te wachten voor een praatje. Na een half uur praten merkte ik echt dat ik op was. Ik stapte onder de douche en ging op Geke wachten! Wat was het vet om haar weer te zien! Vanaf deze dag tot nu hebben we last van onze keel van het lachen en het bijkletsen. Wij kochten de volgende ochtend een rondetreinticket voor 15 cent en reden zo door en om de stad met 30 km per uur. De treinen hier zijn open, dus voor ons een perfecte attractie. We stapten uit bij een lokale markt waar van alles werd verkocht. 2 blanke dames van bijna 1.80m zijn nogal opvallend. Helemaal wanneer hier nooit toeristen komen. We spraken met locals en kochten beide een traditionele lunghi. Een lange rok. Bij dit kledingstuk hoorde natuurlijk ook Thanaka, dus ons gezicht, hals, nek en armen werd even ingesmeerd. Na een hele lange dag zouden we de volgende ochtend om 6 uur mey de trein, maar we besoten dit nog een dagje uit te stellen. Die avond lagen we in bed en hadden we de slappe lach. Het bleek nogal gehorig te zijn, want vanuit de kamer naast ons werd er opeens keihard op de muur gebonkt. Waarom we zo moesten lachen zal ik even haarfijn uitleggen. We fantaseerden over het feit dat we wel een konijn konden kopen en die dan aan een touwtje door Myanmar mee konden nemen. Het zou wel een stunt zijn. We sliepen er een nachtje over en bedachten toen dat we wel even bij de konijnen zouden kijken, want ja zo'n beest moet wel gezond zijn en niet te veel problemen meeslepen.
We liepen de volgende dag over de markt en namen een kijkje in een 'dierenwinkel' nou daar ging ons idee. Deze konijnen zaten onder de vieze plekken, ogen vol pus, vacht dat uitviel. Dit kon echt niet! Nee. Het was een leuk idee maar dit gingen we niet doen. Toen liepen we langs een winkel waar mega grote teddyberen hingen. Dat is vet dachten we.. jahoor we kochten een 1.50m grote beer, maar met een missie. We noemden de grote oranje (nederland) beer Boeke en maakten een Instagram account voor hem. Zo kunnen mensen Boekethebear volgen met foto's en filmpjes. Mensen die Boeke volgen leren meer over het land Myanmar en lezen elke dag een paar regeltjes extra Engels. Wij halen heel wat op e hals, maaar het geeft onze reis wel iets extra's. Deze grote knuffel heeft al zo veel mensen en vooral kinderen blij gemaakt! Mensen vinden het fantastisch..
Boeke gaat alleen mee met ons door Myanmar. Aan het eind van de reis doneren we de beer aan kinderen die het goed kunnen gebruiken.
Na de eerste dag slepen met de beer ging hij de morgen erna vroeg uit bed, want hij ging met Geke en mij mee op de trein. €2,40 koste ons treinkaartje voor onze reis van 16 uur! Yangon naar Mandalay. We kozen de laagste klasse om tussen de lokale mensen te zitten. Volgens mij waren we alsnog de enige blanken in de trein. Dus we hadden ook wel een kaartje voor €5,- kunnen kopen voor een zachte stoel, maar we gingen voor het houten bankje. Wat een rit. Mensen kochten zonder iets te vragen eten voor ons, willen alles met ons delen en behandelen ons bijna als Koninginnen. Een fantastisch uitzicht en 16 uur later kwamen we aan in Mandalay. We aten rond 22.00 ons avond eten en besloten dat we toen niet meer wilden lopen. Taxi's waren echter bijna niet te vinden. 'Can I please help you?' Een vriendelijke man plukte ons van straat en dropte ons met beer even bij het hotel af. Hij legde ons uit dat er niet zoveel taxi's waren. Fantastisch! We gaven hem wat geld en checkten in. In Myanmar voelt het net of ben je terug in de tijd. Ons hotel is totaal 70e jaren stijl. Er zijn in Myanmar bijna nog geen hostels, vandaar dat we in ren hotel zitten. €4,50 per persoon met een fantastisch ontbijtbuffet!
De eerste dag in Mandalay gingen we op pad. Met Boeke natuurlijk. We belandden op een Thanakafestival waar we weer Thanaka op ons gezicht kregen en waar Boeke vol de aandacht trok. Hij werd zelfs gefilmd door de plaatselijke televisie. Fotografen volgenden ons overal en maakten foto's van Geke en mij met de beer. Toen we bijna besloten om weer verder te gaan, gebeurde er wel iets heel bizars. Ik was inmiddels misselijk geworden en voelde dat ik iets verkeerds had gegeten, dus ik wilde uit de tempel. Deze meneer stopte ons en vroeg om '1 picture?' Zoals zo veel mensen hier. Geke vroeg me of ik dat nog aankon en we posseerden voor een paal. Dit werd geen 1 picture, maar nee. Ons haar werd even wat anders gedaan, zonnebril moest van ons hoofd, tassen moesten af en we kregen Thanaka lotion in onze hand. Wij werden hier even gebruikt voor een professionele shoot voor zijn product. Een felle lamp werd op ons hoofd gezet en in alle mogelijke poses werden we op de foto gezet met het flesje. Na het flesje was het potje aan de beurt. Het werd het meest hilarisch toen geke het product een kus moest geven. Met slappe lach en de beide producten die we cadeau kregen voor de shoot rolden we de tempel uit. We keken elkaar aan. Dit was wel het meest bizarre wat we hadden meegemaakt op reis.
Na de shoot liepen we naar een tweede tempel voor die dag. Onze lange traditionele rokken weer omgeknoopt. Iedereen bemoeit zich met onze rokken en bij elke tempel is er wel een vrouwtje die ze weer opnieuw omknoopt. Het is nooit goed. We zijn er al aangewend. Dit vrouwtje keek naar de afgerafelde uiteinden van de rok en knoopte de rokken van Geke en mij af. Ze liep er mee weg en kwam terug met een big smile en naald en draad. De vrouw begon de rand driftig om te naaien. 'I can do for you!' Zei ze met een big smile. Geke en ik keken elkaar weer eens aan. Deze mensen, dit land, deze tempels, wow..
Na de tempel ben ik naar het hotel gegaan waar ik niets meer binnen kon houden. Voedselvergiftiging hoort nu eenmaal ook bij reizen. Nu maar even uitzieken en dan weer op avontuur..
Liefs,
Klaske ♡
Eenmaal aan in Myanmar stond ik met een aantal backpackers in de rij voor de immigratie en we spraken af om een taxi naar de stad te delen. Wat me meteen opviel in dit nieuwe land was de geur. Het ruikt overal naar een soort geparfumeerde klei. Door de immigratie zag ik waarom. De mensen hebben dit op hun gezicht. Voornamelijk vrouwen en kinderen. Thanaka wordt genoemd. Een natuurlijke pasta uir de Thanakaplant. Mensen smeren dit op hun gezicht voor bescherming tegem de zon, omdat het goed voor hun huid is en het ook een modetrend is zo denken wij, want het wordt in vierkanten, rondjes en streepjes op het gezichr aangebracht. Ook dragen niet alleen vrouwen, maar ook mannen een lange rok. Ook wel Lungy genoemd. 90 procent is hier Boeddhist.
Aangekomen in het hostel nam ik een douche en dwaalde ik door de straten. Mingalabar! Klonk het overal om me heen, wat Hoi betekend. Ik kreeg nogal wat verbaasde en glimlachende blikken naar me toe geworpen. De stad stond vol met tempels, pagoda's. Ik kreeg een goede eerste indruk en ging naar de streetfoodmarket. Geen enkele westerling te bekennen. Ik raakte in gesprek met een 74 jarige vrouw die goed Engels sprak. Ze nodigde me uit in haar huis. Eenmaal daar aangekomen zaten al haar zussen, kleinkinderen, neefjes in een grote cirkel op de grond in de 'woonkamer'. Ik was de hele avond een attractie. Ik sprak met de 74 jarige vrouw die als tolk diende voor haar familie. Over en weer werden er vragen gesteld, vertelde ik over Nederland, over het fierljeppen, heb ik armpje gedrukt en gewonnen van een 33 jarige man (haha) dronk ik mierzoete melkthee terwijl iedereen me aankeek en was het bijna tijd om te gaan toen ze me vroegen My heart will go on van Celine Dion te zingen. Ik kreeg een enkelbandje als cadeau.. en ze wilden me een schilderij meegeven.. ik voelde me opgelaten, maar afslaan van cadeaus en gastvrijheid is hier erger. Het schilderij is me gelukt om dat niet aan te nemen. Wel heb ik een mooi enkelbandje gekregen.. mensen hier willen alles delen. De vrouw liep weer helemaal met me terug rond 22.00 uur en met heel veel indrukken viel ik in slaap in het hostel.
De volgende dag stond ik vroeg op zonder plan. Met een grote fles water ging ik op pad. De dag ervoor had ik een mooie Pagoda gezien waar ik graag een kijkje bij wilde nemen, maar toen niet goed gekleed was. Daar liep ik eerst heen. Na 10 minuten spreekt een Monnik me aan. Bij deze Pagoda had hij nog nooit toeristen gezien. Ik sprak met hem over zijn geloof en hij merkte dat ik heel geïnterreseerd was en nodigde me uit om met hem door de stad te gaan en een paar tempels te bezoeken. Zo gedaan. Uit de Pagoda knoopte ik mijn sjaal weer af en liep ik over straat in mijn korte broek. Hij keek wat ongemakkelijk om zich heen een tijdje en vroeg me toen of ik alsjeblieft mijn rok weer wilde omknopen. Hij verontschuldigde zich en zei dat het prima was om hier in korte broek te lopen, maar niet naast een monk. Ik voelde me natuurlijk meteen opgelaten en knoopte zo snel mogelijk dat ding weer om. Ja niet over nagedacht. Deze monk liet me aantal tempels zien en uiteindelijk heb ik bijna 4 uren met hem rondgedwaald door de stad. Bij het afscheid nemen gaf ik hem wat eten en drinken. Ik denk dat ik hem hier een beetje mee beledigd heb. Hij was zomaar weg en ik heb hem niet meer terug gezien. Ik besloot nog even naar het park te gaan waar ja de volgende persoon alweer op me stond te wachten voor een praatje. Na een half uur praten merkte ik echt dat ik op was. Ik stapte onder de douche en ging op Geke wachten! Wat was het vet om haar weer te zien! Vanaf deze dag tot nu hebben we last van onze keel van het lachen en het bijkletsen. Wij kochten de volgende ochtend een rondetreinticket voor 15 cent en reden zo door en om de stad met 30 km per uur. De treinen hier zijn open, dus voor ons een perfecte attractie. We stapten uit bij een lokale markt waar van alles werd verkocht. 2 blanke dames van bijna 1.80m zijn nogal opvallend. Helemaal wanneer hier nooit toeristen komen. We spraken met locals en kochten beide een traditionele lunghi. Een lange rok. Bij dit kledingstuk hoorde natuurlijk ook Thanaka, dus ons gezicht, hals, nek en armen werd even ingesmeerd. Na een hele lange dag zouden we de volgende ochtend om 6 uur mey de trein, maar we besoten dit nog een dagje uit te stellen. Die avond lagen we in bed en hadden we de slappe lach. Het bleek nogal gehorig te zijn, want vanuit de kamer naast ons werd er opeens keihard op de muur gebonkt. Waarom we zo moesten lachen zal ik even haarfijn uitleggen. We fantaseerden over het feit dat we wel een konijn konden kopen en die dan aan een touwtje door Myanmar mee konden nemen. Het zou wel een stunt zijn. We sliepen er een nachtje over en bedachten toen dat we wel even bij de konijnen zouden kijken, want ja zo'n beest moet wel gezond zijn en niet te veel problemen meeslepen.
We liepen de volgende dag over de markt en namen een kijkje in een 'dierenwinkel' nou daar ging ons idee. Deze konijnen zaten onder de vieze plekken, ogen vol pus, vacht dat uitviel. Dit kon echt niet! Nee. Het was een leuk idee maar dit gingen we niet doen. Toen liepen we langs een winkel waar mega grote teddyberen hingen. Dat is vet dachten we.. jahoor we kochten een 1.50m grote beer, maar met een missie. We noemden de grote oranje (nederland) beer Boeke en maakten een Instagram account voor hem. Zo kunnen mensen Boekethebear volgen met foto's en filmpjes. Mensen die Boeke volgen leren meer over het land Myanmar en lezen elke dag een paar regeltjes extra Engels. Wij halen heel wat op e hals, maaar het geeft onze reis wel iets extra's. Deze grote knuffel heeft al zo veel mensen en vooral kinderen blij gemaakt! Mensen vinden het fantastisch..
Boeke gaat alleen mee met ons door Myanmar. Aan het eind van de reis doneren we de beer aan kinderen die het goed kunnen gebruiken.
Na de eerste dag slepen met de beer ging hij de morgen erna vroeg uit bed, want hij ging met Geke en mij mee op de trein. €2,40 koste ons treinkaartje voor onze reis van 16 uur! Yangon naar Mandalay. We kozen de laagste klasse om tussen de lokale mensen te zitten. Volgens mij waren we alsnog de enige blanken in de trein. Dus we hadden ook wel een kaartje voor €5,- kunnen kopen voor een zachte stoel, maar we gingen voor het houten bankje. Wat een rit. Mensen kochten zonder iets te vragen eten voor ons, willen alles met ons delen en behandelen ons bijna als Koninginnen. Een fantastisch uitzicht en 16 uur later kwamen we aan in Mandalay. We aten rond 22.00 ons avond eten en besloten dat we toen niet meer wilden lopen. Taxi's waren echter bijna niet te vinden. 'Can I please help you?' Een vriendelijke man plukte ons van straat en dropte ons met beer even bij het hotel af. Hij legde ons uit dat er niet zoveel taxi's waren. Fantastisch! We gaven hem wat geld en checkten in. In Myanmar voelt het net of ben je terug in de tijd. Ons hotel is totaal 70e jaren stijl. Er zijn in Myanmar bijna nog geen hostels, vandaar dat we in ren hotel zitten. €4,50 per persoon met een fantastisch ontbijtbuffet!
De eerste dag in Mandalay gingen we op pad. Met Boeke natuurlijk. We belandden op een Thanakafestival waar we weer Thanaka op ons gezicht kregen en waar Boeke vol de aandacht trok. Hij werd zelfs gefilmd door de plaatselijke televisie. Fotografen volgenden ons overal en maakten foto's van Geke en mij met de beer. Toen we bijna besloten om weer verder te gaan, gebeurde er wel iets heel bizars. Ik was inmiddels misselijk geworden en voelde dat ik iets verkeerds had gegeten, dus ik wilde uit de tempel. Deze meneer stopte ons en vroeg om '1 picture?' Zoals zo veel mensen hier. Geke vroeg me of ik dat nog aankon en we posseerden voor een paal. Dit werd geen 1 picture, maar nee. Ons haar werd even wat anders gedaan, zonnebril moest van ons hoofd, tassen moesten af en we kregen Thanaka lotion in onze hand. Wij werden hier even gebruikt voor een professionele shoot voor zijn product. Een felle lamp werd op ons hoofd gezet en in alle mogelijke poses werden we op de foto gezet met het flesje. Na het flesje was het potje aan de beurt. Het werd het meest hilarisch toen geke het product een kus moest geven. Met slappe lach en de beide producten die we cadeau kregen voor de shoot rolden we de tempel uit. We keken elkaar aan. Dit was wel het meest bizarre wat we hadden meegemaakt op reis.
Na de shoot liepen we naar een tweede tempel voor die dag. Onze lange traditionele rokken weer omgeknoopt. Iedereen bemoeit zich met onze rokken en bij elke tempel is er wel een vrouwtje die ze weer opnieuw omknoopt. Het is nooit goed. We zijn er al aangewend. Dit vrouwtje keek naar de afgerafelde uiteinden van de rok en knoopte de rokken van Geke en mij af. Ze liep er mee weg en kwam terug met een big smile en naald en draad. De vrouw begon de rand driftig om te naaien. 'I can do for you!' Zei ze met een big smile. Geke en ik keken elkaar weer eens aan. Deze mensen, dit land, deze tempels, wow..
Na de tempel ben ik naar het hotel gegaan waar ik niets meer binnen kon houden. Voedselvergiftiging hoort nu eenmaal ook bij reizen. Nu maar even uitzieken en dan weer op avontuur..
Liefs,
Klaske ♡
prate koenen.
noch in soad plezier derre, ik ha noch even mei dyn mem te lunchen west foar har 50ste jierdei, wie hiel gezellich! doei doei, goede reis noch en foarsichtich oan mei al dy slangen op e dyk ! groetsjes jeannet en fam.