Zon, zee en Expeditie Robinson ☆ El Nido

Na 15 dagen liet ik Manilla achter mij om op de ferry naar Coron te stappen. De Filipijnen bestaan uit 7107 eilanden als ik het goed onthouden heb, dus je begrijpt dat je de keuze hebt tussen vliegen of varen. Ik koos voor de tweede optie. In de morgen ging ik maat de haven waar ik incheckte als op een vliegveld. Wat een controles. Ik weet nooit zo goed of ik me er dus veiliger door moet voelen of juist onveiliger. Maar alles was prima en ik kreeg mijn bedje aangewezen op de boot. Ja, bed, want de boottocht zou zo'n 16 uur duren. Ik had natuurlijk de goedkoopste optie geboekt en zat op een slaapzaal met 100 andere bedden in de openlucht. Gelukkig wel een dak boven ons hoofd. Ik legde mijn spullen neer en genoot van het uitzicht op het dek! Daar in het restaurant ontmoete ik een paat anderr backpackers waar ik mee at en in de avond karaoke zong! Want dat is me wat hier. Karaoke. De Filipijnen zijn er gek op en ik vind het ook niet vervelend. Na de karaoke kwamen er zelfs nog danseressen op het podium. Aan entertainment geen gebrek. Ik besloot toch maar wat proberen te gaan slapen later in de avond, want we zouden 4.30 aankomen. Het idee van het bed was leuk, maar van slapen is niet veel gekomen. De lichten bleven aan, mensen liepen constant langs mijn bed en de karaoke ging de hele nacht door. 3 uur werd er alvast omgeschreeuwd dat we over 1.5 uur aanmeerden. Met mijn tas ingepakt hing ik over de reling van het schip om te kijken hoe ze deze enorme vaartuigen aanleggen. Het is nog pikkedonker. Ik zie alleen een groot verlichtend kruis op een top van de berg. Naast me komt een wat oudere man een praatje met me maken. Hij woont in Canada en is 68. Hij vertelde me dat hij, toen hij net zo oud was als ik, in mijn schoenen stond en vertelde me over al zijn reiservaringen. We liepen samen van het schip af en ik ontmoette zijn vrienden van dezelfde leeftijd uit Australie en Engeland. Deze mannen hadden elkaar op hun 24e ontmoet in Griekenland tijdens een backpacktrip in Europa. Zie hier, 40 jaar later hebben ze nog steeds contact en gaan ze weer backpacken! Hoe fantastisch is dat! Ik zei tegen de mannen dat ik niet van plan was om een taxi te nemen, maar de 2 km zou lopen. Dit vonden zij ook wel een goed idee. Ik belandde om 5 uur in de ochtend in het enige restaurant met dit gezelschap. Éen van de mannen zei me dat ik 2 ontbijtjes van de kaart mocht kiezen, dat hij zou trakteren. Hij was immers vroeger ook zo vaak uit de brand geholpen door andere backpackers, nu wilde hij wat terug doen. En hij had toch genoeg geld  zei ie, hij was namelijk detective geweest. Zat ik dann met een bananenpannenkoek en toast met omelet. We hebben tot ongeveer 7 uur gekletst en gelachen en na ze hartelijk bedankt te hebben checkte ik in op Coron.
Op Coron ontmoette ik twee Ierse jongens in mijn hostel waarmee ik de volgende dag naar het strand ben gereden op de scooter. 2 scooters. Of ik wel even wilde rijden, want een van de jongens was bang om te rijden op zandweggetjes. Haha natuurlijk wilde ik dat! Na een lekker dagje bijkomen kwamen we die avond terug bij het hostel waar nog veel meer mensen aan tafel zaten. Op tafel stond kip, noodles rum en cola. Dit was een cadeautje van de hosteleigenaar, zijn hostel bestond die dag een jaar! Feestje! De dag erna besloot ik op het allerlaatste moment een dagtour te boeken voor die dag. Normaal ben ik niet zo van de tours, maar zonder boot kom je gewoon niet op alle mooie kleine eilandjes hier en meren. Ik heb hier zeker geen spijt van gehad! Ik zat op de boot met hele gezellige mensen uit de hele wereld en zagen de mooiste meren, stranden en rotsformaties en hadden een heerlijke lunch op het strand met verse vis en octopus.. we kwamen ongeveer in de namiddag aan, en ik wilde graag nog de berg beklimmen om de zonsondergang te zien. Een paar van de boot gingen met me mee en al zwetend beklommen we de 776 treden en zagen we de mooiste zonsondergang. Wauw!

Ik had nog een dag in Coron, en had wel zin om even alleen op pad te gaan. Ik huurde een scooter en reed naar een waterval en later naat een verborgen parel van een strand. Daar las ik wat in mijn boek en sprak ik met een paar locals. Toen ik terug reed over zandweggetjes dacht ik bij mezelf, het is trouwens ook een wonder dat ik nooit problemen met die scooters gehad heb. Serieus 2 bochten later, alsof het gestuurd werd, begon de scooter te slingeren en had ik een lekke band... de eerste de beste local die voorbij reed stopte begon te bellen. Zei dat ik de scooter even aan de kant moest zetten en bood me een lift aan op z'n motor. We reden naar een bouwplaats waar iemand werkte die wel een bandje kon plakken. Hij reed naar huis om zijn materiaal te halen en kwam terug met een zelf in elkaar geknutseld gereedschap en begon mijn band er af te prutsen.
Na een tijdje was ik weer klaar om te gaan. Terug naar het hostel was verder dan ik dacht. Voor zonsondergang zou ik het niet meer redden. Maar wat een pech. Een uur later is mijn achterband weer lek! Ik was een beetje verward, omdat ik net een nieuwe binnenband had! Stond ik dan, voor de tweede keer met lekke band. In het donker. In de middle of nowhere. Ik liep 200m met mijn scooter en stopte voor een huis. In mijn beste Tagalo zei ik Magandan Gabi, wat goedenavond betekent en meer woorden waren niet nodig. 2 kids rond 16 en 19 renden het huis uit om te kijken wat er met mij aan de hand was. "Plattan!" Ja lekke band ja, alweer. Niks loos in zo'n gastvrij lamd als hier. De jonge jongen 'reed' mijn scooter (voor zover dat nog mogelijk was met een lekke band) naar de mechanical in het volgende dorp en ik ging achterop bij de ander. Een dronken man samen met zijn zonen die absoluut niet gedronken hadden begonnen mijn band weer te vervangen. De dronken man was constant aan het lachen en vroeg me wel 5 keer waar ik heen ging en of ik single was, want dat was zijn zoon ook. Zijn zoon daarentegem schaamde zich dood en bleef zijn excuses aanbieden voor zijn vader. Een uur later was ik weer good to go. Wat pech, wat geld, maar ook een paar schaterlachen en onvergetelijke herinneringen verder stapte ik weer op mijn scooter. Filipijnen mag dan een tropisch land zijn, in een hempje na zonsondergang is het koud op de scooter. Na een uur kwam ik aan. Pakte mijm tas in en ging niet veel later slapen, want de volgende ochtend ging ik mee op het expeditieschip naar El Nido.
Ik maakte de volgende ochtend kennis met mijn medepassagiers. 5 meiden! 2 uit Nederland, 1 uit België en 2 uit Engeland. Het klikte meteen en we vaarden met 7 bemanningsleden de haven uit.
Met deze trip zijn we 3 dagen op zee en sliepen we op onbewoonde eilanden op het strand. Overdag stopten we op de mooiste strandjes, snorkelplaatsen en andere tropische plekken. De crew maakte eten voor ons wat bestond uit vers gevangen vis, seafood, kip, groente. Super lekker!
Het smaakt misschien nog wel lekkerder op een onbewoond eiland.. de eerste dag hadden we super weer. Strak blauwe lucht. De tweede dag sloeg het weer echter om. Waar we het eerst nog overdreven vonden, waren we nu super blij met 7 bemanningsleden. We vaarden met ons bamboo boot op 8 meter hoge golfen. De zijkant van de boot kraakte, de zware tafel in het midden verplaatste golfen sloegen in de boot. En wij als 6 meiden deden niet anders dan lachen en gillen. Ik had nog nooit zo iets meegemaakt. Het was eigenlijk wel grappig. Dit veranderde na 3 uur varen, waarbij het nog steeds niet beter was. Iedereen werd misselijk.  Het werd stiller en we waren blij dat we bij ons tweede overnachtingsplekje aangekomen waren. De derde dag was het al iets beter, maar de zee was nog steeds sterk. We stopten nog op een paar paradijselijke eilanden, maar onze laatste stop was toch wel het meest vette. Het Expeditie Robinson Eiland. Hoe geweldig!! We zaten in het hutje, waar de kandidaten hun verhaal doen en zagen de dixie, die altijd goed verstopt blijft op tv!

Eenmaal aangekomen op El Nido hoorden we dat alle boottours en ferry's 4 dagen al niet vaarden in verband met te wilde golfen! Wij zaten er midden in haha!
Met de meiden heb ik de afgelopen dagen nog afgesproken op El Nido. Het eilandsfeertje heerst hier lekker, maar ook zijn er heel veel dure restaurants en locals proberen veel geld aan je te verdienen. (Wat ze zeker ook lukt van mensen die in resorts verblijven en toch geen moeite doen om af te dingen!). Ik heb inmiddels mijn lokale restaurantje weer gevonden, slaap lekker goedkoop en ben vooral even aan het genieten van varen, scooterrijden over het eiland of niets doen op het strand. Het is net of ik deze tijd even nodig heb. Zeker na de ervaringen in Manila. Morgenochtend ga ik met de bus naar Port Barton. Dit noemen ze wel het El Nido van 20 jaar geleden. Een andere meid uit mijn hostel komt een paar dagen later me opzoeken. Vanuit daar reis ik naar Puerto Princessa, om terug te gaan naar Manila en om de 16e naar Ho Chi Minh te vliegen, Vietnam! Wat vliegt de tijd. Ik ben straks alweer 5 maanden weg van huis.. ik geniet van alle mooie berichtjes van thuis, maar vanaf nu geef ik jullie de groeten vanaf een parelwit strand met een knalblauwe zee.

Ik houd jullie zeker op de hoogte!

Liefs, ❤

Klaske