Wonderfull Indonesia, I'm back ☆ Yogjakarta

Kuala Lumpur! Daar was ik weer voor een aantal dagen. Een tussenstop voordat ik weer naar Indonesie ging. Ik had te stad al gezien, dus had er niet meer te veel van verwacht. Dit liep echter totaal anders. Ik leerde twee super aardige meiden kennen en heb eigenlijk alle vier dagen met ze opgetrokken. We gingen naar een birdpark en de markt af. In de avond gingen we naar een Couchsurf meeting waarna we met andere backpackers en locals op stap gingen. We konden gratis drinken als vrouw want het was ladiesnight! We winkelden in grote winkelcentrums en in de avond had een van de locals ons op de gastenlijst gezet van een van de duurste clubs. Als we in jurk kwamen kregen we een gratis fles wodka met sprite. Niet verkeerd! Verder zijn we nog in het park geweest, hebben we muziek gemaakt en vooral gelachen!

Van kuala lumpur ging ik met het vliegtuig  weer naar Indonesie! Van een hippe moderne stad naar een chaos. Jakarta was de stad waar ik aamkwam. Ik had maar zo'n 2 uren om over te stappen naar de trein. En voordat ik door de immigratie was, was er ook al weer wat tijd verstreken. Oke, ik hoorde dat het heel lastig was om met de auto snel door het verkeer te gaan, dus ging ik achterop de motortaxi. In Jakarta. Op de motor.. erg relaxt was het niet bepaald. Een uur achterop de motor in een stad waar een 3 baansweg gebruikt wordt als 8 baansweg, of sterker. Iedereen doet maar wat. Maaaar ik heb het gered. 13.10 uur was ik op het treinstation en 13.20 ging mijn trein. Op naar Yogjakarta. Ik had natuurlijk ook kunnen vliegen, maar wilde het graag meemaken vanuit de trein. De treinreis duurde zo'n 9 uren en om 22.30 uur was ik eindelijk aan in Yogjakarta. Huppateee weer achterop de motor naar het hostel waar ik Steffanie weer zag! Dit was geen toeval hoor, maar dit hadden we afgesproken. Rond 23.00 uur kwam Steffie met het idee om 3.30uur uit bed te gaan om met de scooter naar de Borbodur tempel buiten Yogjakarta te gaan. Na 3,5 uur slaap en een lange reis stonden we op en reden we naar de tempel. In het donker wel te lezen. De zon kwam iets eerder op dan we dachten, (of het was iets langer rijden dan we dachten) maar op de helft van onze route van zo'n 1.5 uur waren we ineens in een sprookje beland. We reden tussen de rijstvelden door waar de eerste zonnnestralen tussen de mist door te zien waren. Langs kronkelende smalle wegen kwamen we aan bij het viewpoint waar we in de verte de tempel al zagen en de rest van de zonsopgang zagen. Wauw.
Na de zonsopkomst besloten we om naar de tempel toe te rijden. Wat een enorme toeristische trekpleister is. We besloten om er in te gaan en de 25 dollar te betalen. We liepen  door de hekken door een grote tuin om naar de tempel te gaan. Het was in de eerste plaats meer de mensen die onze aandacht trokken in plaats van de tempel. Iedereen wilde met ons op de foto. Kinderen, ouders, opa's, mensen die stiekem selfies maakten met ons op de achtergrond. Mensen die ons filmden. Steffie en ik keken elkaar shokerend aan en we wisten niet zo goed wat we hier mee moesten. Na een tijdje werden we zo gek dat we besloten om 'nee' te zeggen op de vraag of ze een selfie met ons mochten maken. Zo konden wij ook even in alle 'rust' de tempel bekijken. De tempel was het bekijken zeker waard. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze gemaakt is, hoe mensen stiekem proberen om de hand van een buddhabeeld aan te raken, omdat ze denken dat het geluk brengt en om het uitzicht vanaf de tempel te zien. Na veel teleurstellende afwijzingen en het zien van de hele tempel besloten we om even tijd te nemen voor de bevolking. We besloten om een kwartiertje ja te zeggen voor hun foto's en eerlijk. Best leuk om eens te voelen hoe het is om beroemd te zijn. Nou niet graag. Wat kost dat een energie. In de brandende zon stonden we dan. Selfie na selfie. Interviews door studenten, video's, handtekeningen en meisjes die tegen je zeggen; miss, you are so beautifull.. even een praatje een hand.. mensen werden er op recht blij van. Leuk om iets voor de bevolking terug te doen en voor ons een kleine moeite. Aan de andere kant ook triest.. triest omdat ze zo bij ons als westerse mensen opkijken. Dit vind ik erg jammer. Mensen voelen zich minder dan ons en dat slaat nergens op. Ze kunnen minder geld heben, maar een mens is een mens..

Na de het indrukwekkende en intensieve bezoek aan de tempel besloten Steffie en ik richting het hostel te rijden. Langs de rijstvelden besloten we om links af te slaan. Dit was een weggetje naar een klein dorpje. Toen we het dorp inreden werden we van alle kanten bekeken en mensen waren erg nieuwsgierig. We hoorden achter het dorpje een rivier stromen en wilden even gaan kijken. Met handen en voeten probeerden we met een man te communiceren en hij probeerde ons duidelijk te maken dat we hem konden volgen. We stapten af en volgden de man. Hij had hele verhalen in Bahasa, maar we verstonden er niets van. Via een klein paadje liepen we naar de rivier. Toen ik me omdraaide zag ik dat we gevolgd werden door 6 meisjes. Basisschoolleeftijd dacht ik. Ze giechelden wat. De man liet ons de rivier zien en we liepen wat door het water en maakten wat fotos. Hij probeerde ons duidelijk te maken dat we welkom waren in zijn huis. Hij gaf ons een glas water en plukte voor ons elk 2 sinaasappels. Niet bepaald rijp en keizuur, maar wij laten ons natuurlijk niet kennen.. na de sinaasappels kregen we ook nog een zwarte banaan (ja zwart, niet meer bruin te noemen) en kwam een pot met kroepoek op tafel. We communiceerden wat via translate en zaten op een bankje voor zijn huis. Het hele dorp kwam even nieuwsgierig met ons kennismaken en er waren inmiddels zo'n 18 kinderen. Klasje vol dus. Een meisje had een bal en ik besloot ze het spel 'handen op de rug" te leren. Nou 1 groot succes. Lachend, wat proestend van het lachen werd het spel gespeeld. Na een uur besloten we verder te rijden. Eenmaal op de scooter zeiden Steffie en ik tegen elkaar, wat we nu ook weer meegemaakt hebben. Wat een gastvrijheid. We voelden ons bijna schuldig dat ze zijn fruit opgegeten hadden..
Na een uur terug gereden te hebben hadden we de lekkerste verse loempia's uit ons leven bij een tentje aan de straat. Maar waar het was en waar wij waren was nogal een probleem. Ja.. we waren verdwaald. Mijn telefoon was leeg, Steffies telefoon was leeg.. we vroegen een aantal mensen om de route te laten zien op hun telefoon. Na dit gezien te hebben, probeerden we weer de weg te vinden. Steeds weer wegen waar we niet in mogen, rare afslagen, rotondes. We waren ten einde raad op een gegeven moment. We waren natuurlijk super moe na 3 uur slaap en een hectische dag en wilden gewoon terug. Steffie hadd het meest geniale idee om een motortaxi te bestellen met een telefoon van iemand anders. Deze rit was ook nog gratis, omdat ze punten had verzameld ofzo. Steffie achterop bij de taxi en ik er achteraan op de scooter. Eindelijk waren we weer terug! Na een douch zijn we uiteten geweest in een westers restaurant. Geloof me, een goede pizza en een fantastisch toetje na is ook wel heel lekker zo nu en dan..


De volgende ochtend moest Steffie even naar de immigratie en had ik mijn ontbijt in het hostel. Na het ontbijt besloten we om de scooter langer te huren en naar een waterval te rijden. Tijdens de rit begon het te regenen, dus verstopt onder onze blauw en groene poncho's reden we verder. We waren de enige bij de waterval en een man die onze gids probeerde te zijn sprak geen Engels. Dus hij volgde ons de hele tijd heel ongemakkelijk. We hebben hem toch maar wat fooi gegeven. Daar werd ie blij van;)

We lunchten bij een klein restaurantje aan de weg. We zaten op de grond aan een tafeltje en hadden thee, rijst, groentecurry, kroepoek. Een koningsmaal. De vrouw vroeg 20.000 (zo'n €1,20) dus dat gaven we haar elk. Het bleek echter €1,20 in totaal te zijn. Voor twee personen.. en dan zulk lekker eten. We besloten haar iets extra te geven, want het dubbele fooi geven was ook niet gepast geweest.
We reden weer terug en genoten ondertussen van het uitzicht.

We hadden zeker nog geen genoeg van de scooter, dus de volgende dag stapten we 8 uur sochtends weer op ons trouwe rakker. De zon scheen fel, zonnebrand is dus meer dan gewenst. We besloten om naar het zuiden van Yogjakarta te rijden en daar te gaan Sandboarden. 
Tijdens de rit kwamen we een stuk overstroomde weg tegen. We moesten er doorheen. Steffie reed en het leek mij wel een idee om keihard er door heen te rijden, zodat het water alle kanten opspat. Eenmaal in het midden bleek het water meer dan een halve meter diep te zijn. Wij waren zeiknat en de scooter viel uit. Hahaha ohneee volgelope natuurlijk. Gelukkig stopten twee jongens fie hem op de standaard zetten en aankickten. Fieuw hij deed het. Op naar het sandboarden!
Snowboarden, maar dan op het zand. Nog nooit op een snowboard gestaan, maar zowaar vloog ik helemaal naar beneden zonder te vallen. Ik had het snel onder de knie.. Dit was wel wat anders dan wintersport. Zweten zeg.. pfff. Na het boarden was het dus echt wel even tijd voor een verkoeling. We kochten een verse kokosnoot en gingen aan het strand zitten en deden een poging tot zwemmen. Een poging omdat de zee veel te sterk was en de golven mega hoog. Opgedroogd en wel reden we naar onze volgende bestemming. 2 watervallen. Na veel kronkelweggetjes wederom tussen rijstvelden, opgehangen dode geiten, knikkerende kinderen en oude vrouwtjes zonder tanden hadden we toch wel zin in wat eten gekregen. We stopten voor een huis waar een piepklein restaurantje bleek te zijn. Wederom geen woord Engels. Geloof me, eten weten we wel in Bahasa hoor.. Nasi, teleur, sayur, tempe. We besloten ons te laten verassen. De jonge mensen die ons 'bedienden' deden niet anders dan giechelen en we werden wederom behandeld als koninginnen. We kregen elke een bordje met een keurige bol hete rijst en de bakken met verschillende curry's en snacks werden voor ons op tafel gezet. Geen lepel en vork, nee een bakje met lauw water om je hand in te wassen om vervolgens met je hand je rijst met de curry te mixen en in je mond te stoppen. Ik hou er zo van om met mijn handen te eten.. echt charmant is het niet. We zaten bomvol en aten verukkelijk. We betaalden 35 cent per persoon. 35 cent.. de goedkoopste maaltijd dat ik ooit heb gegeten. Ongelovelijk. We gaven de meid die er werkte omgerekend een euro en ze wilde het eerst niet eens aannemen. Naar aandringen van ons name ze het dan gelukkig wel aan.
Verbijsterd keken Steffanie en ik elkaar aan.. 35 cent per persoon. Zo lekker gegeten. We reden nog even langs het bussstation om de tickets naar onze volgende bestemmig te checken en daarna childen we in ons hostel. Nog 1 dag in Yogjakarta en daarna gaan we met de nachtbus naar Banjoewangi, waar we van plan zijn om in de nacht de vulkaan te beklimmen!! Vanuit daar gaan we door naat Bali waar we ook Kerst gaan vieren.

Ik weet niet of ik voor de kerstdagen nog een nieuwe blog schrijf, dus bij deze wil ik iedereen alvast een magische kerst toewensen. Geniet van de mensen om je heen en denk aan de mensen die meeschitteren van boven. 😘

Tot horens,

Liefs Klaske
♡