Lovely Sumatra ☆ Lake Toba, Bukit Lawang

Dat was voorlopig mijn avontuur in Maleisie! Voorlopig, omdat ik na deze twee weken nog een keer terug ga naar Maleisie om mijn visum voor Indonesie te verlengen. Indonesie, het land waar ik momenteel zit. Preciezer nog; het eiland Sumatra. Dit eiland is een stuk minder toeristisch dan bijvoorbeeld Bali en staat bekend om de prachtige natuur.

Na mijn geweldige avontuur op de boerderij in Alor Gajah stapte ik op het vliegtuig in Kuala Lumpur naar Medan. Ik kwam rond 2 uur snachts aan op het vliegveld en besloot om daar nog een paar uurtjes mijn ogen dicht te doen. Ik was niet de enige. Heel veel families sliepen op de bankjes op het vliegveld. Wat maakt mij het ook uit. Niemand kent me. Ik maakte mijn backpack vast met een kabelslot aan het bankje, stopte mijn oordoppen in mijn oren en probeerde wat te slapen. Veel slaap kreeg ik niet, maar genoeg om de volgende ochtend te functioneren en mijn reis verder door te zetten naar mijn volgende bestemming. Van veel mensen had ik gehoord dat Medan een nogal smoezelige stad is waar niet veel te zien valt, dus vandaar de keuze om meteen door te reizen (na een paar uurtjes op een bankje dan haha). Op naar Samosir. Een eilandje in Lake Toba. Lake Toba is het grootste kratermeer van de wereld. Heel lang geleden barstte de volkaan en sloeg een kratermeer van 450 meter diep met een oppervlakte groter dan Singapore! Samosir was in de jaren 70 een echt party eiland. Tegenwoordig is het er rustig en hangt er een relaxte sfeer.

Om daar te komen had ik 2 opties. Of een shared taxi nemen met andere reizigers voor zo'n 8 euro.. óf hoe de locale mensen daar heengaan, met twee bussen. Optie 2! Kosste me 3 euro.. en wat gaaf! Altijd spannend of je in de goede bus zit enzovoort. Het is hier absoluut geen georganiseerd Thailand. Yesss ik was er een soort van op voorbereid. Dit was gwen busreis in Maleisie en de wegen zaten vol gaten. Dit maakte de reis wel leuker integendeel! Met heel veel nieuwsgierige mensen in de bus, die overigens niet stopt bij bushaltes maar gewoon de deur al rijdend opengooit en mensen er uit laat springen (geen grap). Koeien achterop de scooter. Mensen op het dak van een minibusje..

De reis duurde zo'n 7 uur. Niet omdat het zo ver is, maar omdat er zoveel gaten in de weg zitten. Een stop om er even uit te gaan? Om te plassen? Nee? Ik weet niet, maar de mensen in de bus droegen vast een luier. Ik mowst in iedergeval na 5 uren heeeeel nodig plassen. Ik vroeg een meisje in de bus of we stopten en ze  ging meteen in actie. Ze vroeg de busshauffeur om te stoppen en liep met mij door modder, plassen, afval, (met haar witte schoenen) naar de wc. Wachtte daar op mij en klom weer in de bus. Opgelucht! Waarna ze mijn whatsapp wou natuurlijk;) o, en 5 selfies.

Eenmaal aangekomen met de ferry op Samosir was er een foutje gemaakt in de boeking, waardoor ik een gratis upgrade kreeg naar een origineel Batakhouse! Huizen die de Batakbevolking lang geleden hebben gebouwd. Een kingsize bed, super grote kamer en een eigen badkamer voor 6 euro. Niet verkeerd!
De dagen in Lake Toba spendeerde ik op mijn scooter al tourend over dit mooie eiland. Langs watervallen, viewpoints, koeien langs de weg, kinderen die naar school liepen. Van ongeveer 4 jaar oud. Allemaal hand in hand langs de weg. Ik kwam een man tegen die graag even Nederlands met me wilde praten. Dit had hij van zijn vader geleerd, doordat de Nederlanders hier waren. Op de terugweg vroeg een vrouw in haar beste Engels, die achteraf lerares Engels was of ik ook even een kopje koffie met haar wilde drinken. In haar huisje heb ik met haar en haar 10 maanden oude dochter wat gedronken en gekletst over het onderwijs.

Omdat ik niet heel veel tijd hem in Sumatra in verband met de geboekte vluchten besloot ik na twee dagen verder te trekken naar Bukit lawang waar ik de volgende dag in de avond aankwam. Na 9 uren in een minibusje. De afstand was wederom maar zo'n 170 km, maar de wegen des te slecht. Ik verblijf in Bukit Lawang in Terimakasi guesthouse, wat dankjewel betekent in Indonesisch. Wanneer ik uitstap uit het
busje spoelt het keihard en staat er een jongen met een groot A3 vel met Klaske Nauta erop. Wat aardig een lift naar het hostel. Dat wil je wel wanneer het donker is en de straten blank staan met regen. Echter de lift bleek lopend te zijn haha.. grap van de dag. Hij liep met me mee door de regen. Gelukkig was het niet zo ver. We liepen door een grot en gingen over een heel smal houten brug van zo'n 30 meter lang over de rivier. Sprookjesplek! Die avond zat de bar voor het hostel vol met muzikale mensen en muziekinstrumenten en speelden we tot 1 uur in de nacht muziek.

De dag erna stap ik uit mijn hut op palen en besluit ik om wat rond te lopen zonder plan. Dit zijn vaak de mooiste dagen waarin je de mooiste herinneringen maakt. Zo ook deze dag. Ik stak de rivier over en kwam een bordje tegen met kindertehuis. De avond ervoor ontmoette ik Lilly, die mij al had verteld over dit tehuis, dat het een Nederlandse eigenaresse heeft en zij erg goed werk doet. Ik had het bij toeval gevonden! En nog meer toeval was Lilly hier ook.
Ik zag haar in de open kamer zitten, praten met Esther. De eigenaresse. Ze nodigden me uit om bij ze aan tafel te zitten. De tafel stond in een ruimte wat erg leek op een schooltje.

Lilly was met Esther aan het discussiëren over hoe ze de school, waar ze net een nieuwe baan heeft als 'hoofd', kan redden. We spraken over goed onderwijs, visies, hoe je teambesprekingen aanpakt.. erg leerzaam. Na een uurtje had Lilly een andere bespreking en had ik de kans om Esther wat vragen te stellen over wie ze was en wat ze doet. (Dit trouwens onder het genot van een gebakje, die ik kreeg omdat ze jarig was geweest!)

Esther was voorheen een basisschool lerares en heeft een Inodesische man leren kennen. In Indonesie kwam ze erachter dat er nogal wat kinderen wees waren en vervolgens niets voorstelden en niet naar school konden. Esther besloot om haar leven te veranderen door naar Indonesie te verhuizen en een kindertehuis op te zetten waar kinderen bij haar kunnen wonen in het huis. Ze adopteert de kinderen niet en probeert contact te houden met de familie die de kinderen nog hebben. Esther heeft drie velden met rubberbomen. 50 procent van de opbrengst is voor de mensen die voor haar werken op de plantages en 50 procent is voor haar. Van de drie velden kan ze haar woonkosten en de schoolkosten van de kinderen dekken en van het derde veld kan ze de kinderen zelfs nog blijven steunen nadat ze uit huis gaan en bijvoorbeeld ene gereedschapskist nodig hebben om te starten met werken.

Esther vertelde me persoonlijke verhalen die ze meegemaakt had met de school, familie van kinderen en overheidsinstaties. Daaruit blijkt dat de wereld hier keihard is. Ze vertelde me bijvoorbeeld dat een van haar moslim meisjes een te korte rok had in school, waardoor haar enkels te zien waren. De lerares trok vervolgens de rok van het meisje kapot tot aan haar dijen. Waarbij haar onderbroek te zien was.Wat mensonerend. Kan je nagaan, dit werd gebeurt door een leerkracht die zelf ook moslim was en compleet bedekt voor de klas stond.

Na 3 hele waardevolle uren waarin we van alles besproken besloot ik door te lopen naar de batcave. Na even verkeerde weg en het breken van mn slipper hoorde ik muziek. Gitaar en gezang. Twee jongens van 17 en 18 die in een hutje wat zaten te spelen en blijkbaar als entree voor de cave daar zaten. Ik wachtte op wat meer mensen en ging toen tegelijkertijd met zaklamp met hun de cave in. Super mooi en na 20 minuten kwamen we er weer uit. Ik bleef nog even hangen en de jongens vertelden me dat ik lang nog niet alles had gezien. Dit hoorde ook een Spaanse moeder met haar zoontje van 8 die aan het backpacken waren. Ik besloot om met hun en de gids dit keer nog een keer de grot in te gaan. Na een heel smal gangetje kwamen we in kamer na kamer en liepen en klommen we bijna 1.5 uur! We zagen de mooiste stalagnieten en stalagtieten en, waar de naam zich aan doet veel vleermuizen. Hele gave ervaring. Op de reis terug werd ik compleet natgeregend. De straatjes hier zijn nog al smal en het water stroomde door de straten.

Maar wat ze hier dan lachend zeggen; without rain no forest.
Na deze dag zijn we met z'n allen op stap gegaan. Het was tenslotte zaterdag. Met zijn allen is hier dan ook echt met zijn allen. Het hele dorp kwam samen in één kroeg met live muziek. Want dat is wat je overal hoort hier. Iedereen zingt en speelt gitaar. De hele dag door.
De zondag hingen we wat rond de river, waar alle mensen uitgepraat hun haar wasten in de rivier.

Maar morgen begint het nog grotere avontuur en gaat hopelijk een droom van me in vervulling. Morgen ochtend vertrek ik vroeg met een groepje mensen en een gids de jungle in voor 2 dagen en 1 nacht om hopelijk de uitstervende wilde orang oetangs en andere dieren en planten te spotten..

Ik kan niet wachten! Wat een authentieke plek...