Jungle, geloof en helderblauw water ☆ Palau Weh
12 december 2017 - Kuala Lumpur, Maleisië
Een mooie gemixte titel dacht ik zo. Een titel die begint met jungle, waar ik jullie graag over vertel. Een aantal mensen hebben misschien al gehoord of gezien (instagram) dat ik oerang oetangs heb gespot! Yes! Dat was toch wel een waar iedereen op hoopte. Sterker nog, we hebben 8 Oerangoetangs gezien. Van moeder met baby, tot jaloerse broer en zelfs het alfa mannetje van de omgeving. Wonderbaarlijk hoe deze beesten op ons lijken. Hoe wij ze sierlijk door de bossen zagen zwaaien. Hoe ze nieuwsgierig zijn naar ons en sommigen heel erg slim.
De jungletrek deed ik zo gezegd vanuit Bukit Lawang in het Gunung Leuser Nationalpark. In dit oerwoud zitten wilde olifanten, tijgers (!), beren en zo'n 7000 Oerang Oetangs. Tijgers, olifanten en beren hebben we niet gezien. Een kans om die te zien creeër je wanneer je voor een nacht of 6/7 in de jungle gaat. Wij hadden echter veel mazzel en stonden oog in oog met een giftige slang, waarvan ik de naam niet omthouden heb, langstaart en kortstaart Makaken, Thomas apen, White hand Gibbons, Oerang Oetangs, spinnen, mega mieren en een grote faraan.
Tijdens de hike de eerst dag, die ik begon met 4 andere mensen en mijn gids leerden we allemaal feitjes over flora en fauna, hoorden we mythes en oude verhalen vanuit de jungle van mijn gids, kregen we overlevingsskills te zien van tegenwoordig en ook van vroeger.
Zo pakte onze gids een mier op van ongeveer 4cm groot en liet hem op zijn hand kruipen. Tijdens dat hij ons het verhaal over deze mier vertelde werd hij een aantal keer pijnlijk gebeten. Dit vonden wij al indrukwekkend. Hij vertelde dat wanneer mensen zich vroeger sneden in de jungle, door bijvoorbeeld het blijven haken achter een tak natuurlijk geen hechtigspleisters hadden of iets dergelijk. Nee, ze pakten de mier op en hielden het boven de snee. Ze duwden de mier op de wond en zorgde dat de twee tanden van de mier aan elk een kant van de snee zaten en lieten het beestje dan bijtje. Eenmaal gebeten draaiden ze de kop er af en lieten ze deze zitten als hechting.
Na een lange dag in de jungle met veel dieren, glibberige stijle hellingen en afdalingen, veel nieuwe informatie. Een heerlijke lunch en vers fruit kwamen we rond de avond aan bij de rivier. Hier was een soort kamp opgesteld. Een groot stuk plastic op twee takken. Een mini keukentje en 6 yogamatjes met klamboe. We hadden luxe want er werd voor ons gekookt! Wij douchten ons in de koude rivier. Wat een magische plek. Terwijl wij in het water lagen kregen we bezoke op ons kamp. Bezoek van Jackie. Een oude Oerang Oetang waar wij al veel over gehoord hadden. Jackie is namelijk toen ze jong was onder de mensen geweest. Ze is nu echter 25 jaar vrij en aardig weer verwilderd, maar ook super slim en totaal niet verlegen. Wij liepen rustig naar haar toen en ze kwam voorzichtig dichterbij. Dan pakt ze de arm van een meisje uit mijn groep vast en loopt met haar weg. Met geen mogelijkheid liet ze de arm los. De gidsen gaven haar fruit en dat peuzelde ze lekker op. Daarna wilde ze meer. Nadat ze genoeg gegeten had liet ze het meisje weer los. Normaal gesproken worden dieren niet gevoerd. Jackie vaak wel, wanneer ze weer toeslaat en doet alsof ze toeristen ontvoerd. Hele ervaring om te zien dat zo'n Oerang Oetang heel slim is.
Na een heerlijk diner langs de rivier was het tijd voor entertainment, zo als een van de gidsen dit noemde. We speelden bij kaarslicht de gekste spelletjes, van reactiespellen tot ritmische spellen, zongen liedjes en leerden dansjes. Wat hebben we gelachen. Na een korte, doorbroken nacht werden we wakker gemaakt voor het ontbijt. Vers fruit en een sandwich met ei, tomaat, sla en komkommer. Na het ontbijt zwommen we nog even in de rivier en liepen we nog 2 uren. Na de lunch kregen we nog meer vers fruit. Vol dat we zaten. Tijd voor het laatste deel van de trip, raftend de rivier naar beneden. In een raft van aan elkaar geknoopte trekkerbanden. Dit ging er wild aan toe. Met een nat pak en een na bloederend enkel stond ik weer aan de kant. Bloedend van de bloedzuiger die zich even lekker heeft volgezogen met mijm bloed.. jakkes. Heb je ooit gezien hoe die beesten zich voortbewegen? Alsof ze van Mars komen. Als kleine aliens. Brrr.. ik ben geen fan.
Moe en voldaan hebben we de laatste gezellige avond in het hostel met iedereen en pak ik de volgende ochtend de lokale bus naar Medan Airport om door te vliegen naar Pualau Weh, waar ik Steffanie weer ga zien! Een Brabantse meid waar ik het super goed mee kan vinden. Excuses vast. Ik noem haar soms Stefke, Stef, Steffie of Steffanie, dan weten jullie dat ik het over dezelfde persoon heb. Steffie is pas begonnen met reizen en werd enthousiast toen ik haar vertelde naar Pulau Weh te gaan. We besloten samen te gaan, alleen zij 1 dag eerder. Dit kwam voor haar beter uit. Ik sliep 1 nacht in de strenge moslim stad Banda Aceh. Hoewel ik bedekt was qua kleding, werd ik van alle kanten aangekeken. Soms door mensen die uit interesse een praatje aangingen, soms door vieze mannetjes. Erg op mijn gemak voelde ik me niet, maar de volgende ochtend vertrok ik al vroeg naar de ferry met twee mensen die ik had ontmoet. Op de boot zo veel gelachen met een groep meidem van rond de 20 uit Medan. Ze studeerden en waren een weekendje weg met vriendinnen.
Aangekomen in het paradijs kwam ik Steffie meteen al tegen! We verbleven in een houten bungalow met een bed en een balkon en hadden een prive steiger om te zwemmen. Kristal helder water. Ik zette mijn snorkel op en sprong het water in. Waauw wat een onderwaterwereld. De mooiste vissen en koralen. Ik zwom er midden in. De dagen op het eiland hebben we veel gesnorkeld. Elke dag ongeveer 2 kilometer, dus s avonds waren we goed hongerig. We aten in lokale restaurantjes en gingen na het eten nog even op de pier zitten waar het water werd verlicht door een grote lantaarnpaal. We keken omhoog en zagen zoveel sterren. Toen we weer naar het water keken, zagen we iets naar ons toe zwemmen. Een mega grote mantra ray van een meter groot zwom vlak langs ons. Wat geweldig!!
Na twee dagen snorkelen huurden we een scooter en trokken we het eiland rond. Langs kleine dorpjes, lachende kinderen, rijstvelden.. wat een paradijs. We kwamen perongeluk bij een actieve vulkaan terecht. De zwavellucht bereikte onze neus en we zagen het water koken. Bijzonder om deze natuurverschijnselen te zien. Na de vulkaan bezochten we de waterval op het eiland en namen we een duik. Onder toezicht van zo'n 11 lokale puberende moslim jongens die het heeeel interessant vonden om meiden in bikini te zien. Een beetje ongemakkelijk was het zeker.. we reden door en keken de zonsondergang vanaf een uitzichtpunt.
Wij hebben het zo getroffen met het weer op Pulau weh. Elke dag zonneschijn.. terwijl het weken daarvoor nonstop regende. Na 5 dagen paradijs zijn Steffie en ik naar het vliegveld gegaan wat ook weer een reis was.
Onderweg probeerden we met google translate tickets te kopen voor in Jakarta naar yogjakarta. Met veel moeite door de taalbarriëre is het ons uiteindelijk gelukt! Met handen en voeten kom je ook een heel eind.
We vonden een gratis busmaatschappij die ook naar de airport ging. Bij de laatste halte stapte iedereen uit. Wij bleven zitten, want we waren nog 5 kilometer van de airport af! Dit bleek de laatste stop te zijn. Oeps verkeerd begrepen. De busshauffeur wist hier wel iets op, maar dan moesten we even in de bus blijven. Zij gingen even lunchen. 'Hoo even, wij gaan mee!' Steffie ik en de busshauffeur. Daar zitten we dan. Met onze handen onze rijst op te eten. Dit kregen we echter van de busshauffeur. Hij wilde absoluut niet dat wij betaalden. Wel een beetje schuldig voelden we ons. Na de lunch gebruikte de beste man zijn 50 personen stadsbus als taxi en reed ons pal voor de luchthaven en gooide ons eruit. Iedereen keek nogal raar. Wat deed de lijnbus op de airport? Wij hebben ons kapot gelachen.. de busshauffeur wilde nog steeds geen cent van ons aannemen en dankte ons vriendelijk.
Op de luchthaven nam ik hey vliegtuig naar Medan om vervolgens een aantal dagen in Kuala Lumpur te blijven en Steffie nam het vliegtuig naar Jakarta. Hier scheiden onze wegen, maar met kerst zijn we weer herenigd!
De jungletrek deed ik zo gezegd vanuit Bukit Lawang in het Gunung Leuser Nationalpark. In dit oerwoud zitten wilde olifanten, tijgers (!), beren en zo'n 7000 Oerang Oetangs. Tijgers, olifanten en beren hebben we niet gezien. Een kans om die te zien creeër je wanneer je voor een nacht of 6/7 in de jungle gaat. Wij hadden echter veel mazzel en stonden oog in oog met een giftige slang, waarvan ik de naam niet omthouden heb, langstaart en kortstaart Makaken, Thomas apen, White hand Gibbons, Oerang Oetangs, spinnen, mega mieren en een grote faraan.
Tijdens de hike de eerst dag, die ik begon met 4 andere mensen en mijn gids leerden we allemaal feitjes over flora en fauna, hoorden we mythes en oude verhalen vanuit de jungle van mijn gids, kregen we overlevingsskills te zien van tegenwoordig en ook van vroeger.
Zo pakte onze gids een mier op van ongeveer 4cm groot en liet hem op zijn hand kruipen. Tijdens dat hij ons het verhaal over deze mier vertelde werd hij een aantal keer pijnlijk gebeten. Dit vonden wij al indrukwekkend. Hij vertelde dat wanneer mensen zich vroeger sneden in de jungle, door bijvoorbeeld het blijven haken achter een tak natuurlijk geen hechtigspleisters hadden of iets dergelijk. Nee, ze pakten de mier op en hielden het boven de snee. Ze duwden de mier op de wond en zorgde dat de twee tanden van de mier aan elk een kant van de snee zaten en lieten het beestje dan bijtje. Eenmaal gebeten draaiden ze de kop er af en lieten ze deze zitten als hechting.
Na een lange dag in de jungle met veel dieren, glibberige stijle hellingen en afdalingen, veel nieuwe informatie. Een heerlijke lunch en vers fruit kwamen we rond de avond aan bij de rivier. Hier was een soort kamp opgesteld. Een groot stuk plastic op twee takken. Een mini keukentje en 6 yogamatjes met klamboe. We hadden luxe want er werd voor ons gekookt! Wij douchten ons in de koude rivier. Wat een magische plek. Terwijl wij in het water lagen kregen we bezoke op ons kamp. Bezoek van Jackie. Een oude Oerang Oetang waar wij al veel over gehoord hadden. Jackie is namelijk toen ze jong was onder de mensen geweest. Ze is nu echter 25 jaar vrij en aardig weer verwilderd, maar ook super slim en totaal niet verlegen. Wij liepen rustig naar haar toen en ze kwam voorzichtig dichterbij. Dan pakt ze de arm van een meisje uit mijn groep vast en loopt met haar weg. Met geen mogelijkheid liet ze de arm los. De gidsen gaven haar fruit en dat peuzelde ze lekker op. Daarna wilde ze meer. Nadat ze genoeg gegeten had liet ze het meisje weer los. Normaal gesproken worden dieren niet gevoerd. Jackie vaak wel, wanneer ze weer toeslaat en doet alsof ze toeristen ontvoerd. Hele ervaring om te zien dat zo'n Oerang Oetang heel slim is.
Na een heerlijk diner langs de rivier was het tijd voor entertainment, zo als een van de gidsen dit noemde. We speelden bij kaarslicht de gekste spelletjes, van reactiespellen tot ritmische spellen, zongen liedjes en leerden dansjes. Wat hebben we gelachen. Na een korte, doorbroken nacht werden we wakker gemaakt voor het ontbijt. Vers fruit en een sandwich met ei, tomaat, sla en komkommer. Na het ontbijt zwommen we nog even in de rivier en liepen we nog 2 uren. Na de lunch kregen we nog meer vers fruit. Vol dat we zaten. Tijd voor het laatste deel van de trip, raftend de rivier naar beneden. In een raft van aan elkaar geknoopte trekkerbanden. Dit ging er wild aan toe. Met een nat pak en een na bloederend enkel stond ik weer aan de kant. Bloedend van de bloedzuiger die zich even lekker heeft volgezogen met mijm bloed.. jakkes. Heb je ooit gezien hoe die beesten zich voortbewegen? Alsof ze van Mars komen. Als kleine aliens. Brrr.. ik ben geen fan.
Moe en voldaan hebben we de laatste gezellige avond in het hostel met iedereen en pak ik de volgende ochtend de lokale bus naar Medan Airport om door te vliegen naar Pualau Weh, waar ik Steffanie weer ga zien! Een Brabantse meid waar ik het super goed mee kan vinden. Excuses vast. Ik noem haar soms Stefke, Stef, Steffie of Steffanie, dan weten jullie dat ik het over dezelfde persoon heb. Steffie is pas begonnen met reizen en werd enthousiast toen ik haar vertelde naar Pulau Weh te gaan. We besloten samen te gaan, alleen zij 1 dag eerder. Dit kwam voor haar beter uit. Ik sliep 1 nacht in de strenge moslim stad Banda Aceh. Hoewel ik bedekt was qua kleding, werd ik van alle kanten aangekeken. Soms door mensen die uit interesse een praatje aangingen, soms door vieze mannetjes. Erg op mijn gemak voelde ik me niet, maar de volgende ochtend vertrok ik al vroeg naar de ferry met twee mensen die ik had ontmoet. Op de boot zo veel gelachen met een groep meidem van rond de 20 uit Medan. Ze studeerden en waren een weekendje weg met vriendinnen.
Aangekomen in het paradijs kwam ik Steffie meteen al tegen! We verbleven in een houten bungalow met een bed en een balkon en hadden een prive steiger om te zwemmen. Kristal helder water. Ik zette mijn snorkel op en sprong het water in. Waauw wat een onderwaterwereld. De mooiste vissen en koralen. Ik zwom er midden in. De dagen op het eiland hebben we veel gesnorkeld. Elke dag ongeveer 2 kilometer, dus s avonds waren we goed hongerig. We aten in lokale restaurantjes en gingen na het eten nog even op de pier zitten waar het water werd verlicht door een grote lantaarnpaal. We keken omhoog en zagen zoveel sterren. Toen we weer naar het water keken, zagen we iets naar ons toe zwemmen. Een mega grote mantra ray van een meter groot zwom vlak langs ons. Wat geweldig!!
Na twee dagen snorkelen huurden we een scooter en trokken we het eiland rond. Langs kleine dorpjes, lachende kinderen, rijstvelden.. wat een paradijs. We kwamen perongeluk bij een actieve vulkaan terecht. De zwavellucht bereikte onze neus en we zagen het water koken. Bijzonder om deze natuurverschijnselen te zien. Na de vulkaan bezochten we de waterval op het eiland en namen we een duik. Onder toezicht van zo'n 11 lokale puberende moslim jongens die het heeeel interessant vonden om meiden in bikini te zien. Een beetje ongemakkelijk was het zeker.. we reden door en keken de zonsondergang vanaf een uitzichtpunt.
Wij hebben het zo getroffen met het weer op Pulau weh. Elke dag zonneschijn.. terwijl het weken daarvoor nonstop regende. Na 5 dagen paradijs zijn Steffie en ik naar het vliegveld gegaan wat ook weer een reis was.
Onderweg probeerden we met google translate tickets te kopen voor in Jakarta naar yogjakarta. Met veel moeite door de taalbarriëre is het ons uiteindelijk gelukt! Met handen en voeten kom je ook een heel eind.
We vonden een gratis busmaatschappij die ook naar de airport ging. Bij de laatste halte stapte iedereen uit. Wij bleven zitten, want we waren nog 5 kilometer van de airport af! Dit bleek de laatste stop te zijn. Oeps verkeerd begrepen. De busshauffeur wist hier wel iets op, maar dan moesten we even in de bus blijven. Zij gingen even lunchen. 'Hoo even, wij gaan mee!' Steffie ik en de busshauffeur. Daar zitten we dan. Met onze handen onze rijst op te eten. Dit kregen we echter van de busshauffeur. Hij wilde absoluut niet dat wij betaalden. Wel een beetje schuldig voelden we ons. Na de lunch gebruikte de beste man zijn 50 personen stadsbus als taxi en reed ons pal voor de luchthaven en gooide ons eruit. Iedereen keek nogal raar. Wat deed de lijnbus op de airport? Wij hebben ons kapot gelachen.. de busshauffeur wilde nog steeds geen cent van ons aannemen en dankte ons vriendelijk.
Op de luchthaven nam ik hey vliegtuig naar Medan om vervolgens een aantal dagen in Kuala Lumpur te blijven en Steffie nam het vliegtuig naar Jakarta. Hier scheiden onze wegen, maar met kerst zijn we weer herenigd!
Dikke tut 😍
Ik ha genoten,om toch wer oare dingen te hjerren
Rj
Knap hjer dat jim dit sa rėde mei google translate in ticket te boeken. Geweldich wat een ervaring om in echte oerang oetang yn de jungle tsjin te kommen.
Groeten ut Heech