Dag lieve kids ☆ Touk Vill (Siem Reap)
17 maart 2018 - Krong Siem Reap, Cambodja
Nog 3 uren en dan verlaat ik Cambodja met de nachtbus. Ik zit even te bedenken hoe ik de afgelopen 1,5 week ga beschrijven. Elke keer wanneer ik mijn verhaaltje weer online heb denk ik, 'Ik krijg het nooit zo op geschreven als hoe het echt was.' Maar ook nu ga ik mijn best doen.
Zoals jullie weten verbleef ik afgelopen tijd in een weeshuis samen met een ander Nederlands meisje genaamd Merel. Wij, 14 kinderen en de 'cook'. De cook is het soort van moederfiguur. Ze wast, kookt en stuurt de kinderen aan. Echt liefde tussen haar en de kinderen heb ik nooit gevoeld. De kinderen die hier wonen zijn niet allemaal wees. Sommigen hebben nog 1 of 2 ouders maar of die kunnen niet voor hun kinderen zorgen door bijvoorbeeld een drankprobleem, óf ze willen niet voor hun kinderen zorgen. Twee jongens hebben dwerggroei en een meisje heeft maar 1 oog. Oftewel, gehandicapt dus niet welkom. Keihard.
Om 5.00 uur begint de dag van de kids. Ze staan op en beginnen met hun klusje. 2 jongens zorgen voor de geiten, anderen voor de koeien, de kippen, de was, de groenten, de fruitbomen, noem maar op. Om 6.30 uur begint mijn dag en Merel en ik hadden besloten dat deze begint met een workout op het veld. Staan we dan elke ochtend te springen met het zweet op ons voorhoofd en de kinderen staan je van top tot teen te bekijken. Om half 8 eten we een ontbijtje en om 8 uur geeft Merel les aan de kinderen van het weeshuis en ga ik naar het schooltje. Met de lunch zien we elkaar weer en eten we samen. We kletsen over de lessen en delen onze frustraties en grappige momenten. Geloof niet dat het lesgeven hier een makkie is. Integendeel. Het kost super veel energie om je verstaanbaar te maken. Na de lunch ga ik weer naar het schooltje en geef ik nog drie of vier lessen. Rond 17.30 ben ik weer terug in het weeshuis. Op een dag zag ik Zedd, een jongen van 16, maar niet groter dan één meter met een stok van 5m mango's proberen uit de boom te slaan. Al slingerend ging de stok heen en weer en ik bood hem aan om hem te helpen. Nee joh! Dat kon ie zelf wel. Vanuit mijn stoel heb ik me vermaakt hoe hij van alles probeerde. Na een tijdje had hij 2 mango's uit de boom, maar die lagen nu op het dak van het varkenshok. 'Teacher, can you help me?' 'Yes, you want me to get the mango's of the roof?' 'No. Can you lift me into the tree?" Tuurlijk jonge! Huppatee, in de boom getild en vanaf de boom brak meneer een tak af en veegde daarmee de vruchten van het dak. Of ik hem dan wel even uit de boom wilde tillen. Hoezo beperkt? Geweldig hoe zo'n jochie al zijn energie geeft en blijft proberen.
De 14 kinderen zijn dan wel geen broers en zussen, ze gaan als echte broers en zussen met elkaar om. Ze maken ruzie, spelen elke avond samen, maken grapjes en helpen elkaar bij hun dagelijkse taakjes. De hele dag zijn ze in de weer met de was, het snijden van de groente, onkruid wieden. Of het zielig is? Nee, ik denk het niet. De kinderen gaven zelf aan dat ze zich erg verantwoordelijk voelen voor hun huis en hier erg gelukkig zijn. Wel moest ik erg lachen toen ik na een weekend in Siem Reap weer terugkwam in mijn kamer. Ik had mijn deur open laten staan en een jongen van 13 vroeg me waarom ik mijn kamer niet even had schoongeveegd. Er lag immers allemaal zand..
Zoals ik zei was ik in het weekend in Siem Reap. In het weekend heb ik toen Angkor wat bewonderd. Wat geweldig en wat uitputtend. We waren met 4 Nederlanders in de tuktuk en zijn van 4.30 in de ochtend tot 18.00 in de avond in het complex geweest. We wilden de zonsopgang namelijk niet missen! Verwonderd, voldaan en gesloopt viel ik in slaap en op zondag fietste ik weer naar het weeshuis waar ik nog 4 dagen zou gaan lesgeven. In de tuktuk naar Angkor Wat zat onder andere Bernice. Zij wilde graag komen helpen met lesgeven, dus die kwam maandag met me mee. De dagen met Bernice waren super leuk. Toen kwam natuurlijk het aangekondigde afscheid met de kids. Toen pas zag ik hoe gek zij op ons waren. Toen Merel wegging een week eerder hadden de kinderen doei gezegd. Nu kregen we zoveel knuffels en alle kinderen stonden bij het hek. Tot aan de straat renden ze mee met de tuktuk. Met een brok in mn keel en een heel warm hart reden we weg. De weg terug dacht ik alleen maar aan deze prachtige ervaring. Wat een toppers van kinderen. Wat een schatjes.
Ik nam afscheid van Bernice en we wisselden gegevens uit. Totdat Veasna, de leraar van het schooltje zei; 'willen jullie morgen ook op mijn broers bruiloft komen?' Dit leek ons natuurlijk heel gaaf, dus we zeiden hem als zijn broer daar akkoord meeging dat we dat wel wilden. Alles was oke en de volgende dag zou Veasna ons rond 17.30 uur ophalen. Wij zouden dan traditionele kleding aankrijgen. Bernice en ik hadden al tegen elkaar gezegd dat we toch maar alvast iets netjes aan zou trekken, want je weet het nooit met afspraken in Azië, of voor als de kleding niet zou passen. Van te voren hadden we er om gelachen. Bernice is een topturnster die ook aardig brede schouders heeft net als ik. Nou dit alles werd werkelijkheid hoor. We kregen de kleding en probeerden het. Schaterlachend want er was geen mogelijkheid dat wij in deze xxs kleding zouden passen. Gelukkig waren we voorbereid.
Het getrouwde stel stond al bij de ingang in hun groene kleding. Ze begroetten ons en we waren blijkbaar 1 van de eersten. Er stonden 15 tafels gedekt waarbij elk 10 mensen konden eten. Onze tafel was vol maar de rest was nog leeg. Geeft niets. Er word niet gewacht. De eerste gang kwam op tafel. Toen deze nog niet eens op was kwam de volgende. Aan tafel werd niet gesproken. Ook niet door de cambodjanen onder elkaar. Nee er werd alleen gevreten. In 15 minuten was gang 4 al op tafel en ja hoor in 25 minuten toen iedereen er zo ongeveer was was onze tafel klaar. Iedereen liep van tafel en verdween. Bernice en ik keken elkaar aan. Niets delen, niets gezellig kletsen. Dit was gewoon een vreetfestijn. Bizar vonden we het. Maar stiekem ook hilarisch. We waren totaal niet vol en zeiden voor de grap dat we straks maar even langs de mac moesten. Haha.. Veasna maar de hele tijd of we wel vol waren. Wij natuurlijk heftig ja knikken! Na het eten bracht Veasna ons dan ook weer naar huis. Als cadeau kregen we 3 blikjes cola. Lief he. Haha wat een belevenis. Na de trouwerij nam ik dan echt afscheid van Bernice en na lang wachten in de avond sprong ik in de bus naar Bangkok. De busrit duurde niet 6, maar ik was in totaal 16 uren onderweg. We moesten twee keer in de rij bij de immigratie, want we hadden een stempelpost gemist. NEEEE.. na een nacht zonder slaap wil je dit niet. Maarja wat doe je er aan. Toen we in het centrum in Bangkok werden afgezet zat ik alleen nog in de bus met twee Poolse onaardige krengen. Zo kan ik ze wel noemen. Ik had ze eerder al met alles geholpen, maar dat werd in stank afgenomen. Ze zette expres haar backpack op het enige bankje zodat er niemand kon zetten. Toen ik haar vroeg of ze haar backpack er af wilde tillen zei zei NO! Bijna schreeuwend. Nou bozen kan je me niet krijgen, maar ik hield me stil. Nu waren de mevrouwtjes niet blij met de plaats waar de busshaufeur ons afzette en ze begon keihard in haar gebrekkig Engels tegen de busshauffeur te schreeuwen. Ze wilde namenlijk afgezet worden. Nou op dit moment brak mn klomp. En ik heb haar even goed duidelijk gemaakt dat ze 1 niet zo hoeft te schreeuwen, 2 in Azië is en 3, ze maar 2 km van Koh san road verwijderd was. Deze volwassen Poolse vrouw van zo'n 26 gok ik stak haar tong naar me uit en liep stampvoetend weg met haar vriendin. Ik bleef over met de busshauffeur die haar hilarisch nadeed. We hebben er zo om gelachen. Hij vroeg me waar ik dan heen moest. Want nu kon ik niet met hun de taxi delen. Ik liet hem weten dat ik dat nooit in mn leven zou doen. Vreselijk. We moesten weer lachen en toen zei de beste man. Stap in. Ik rijd je even naar je hostel. Ik hoopte zo dat we de meiden zouden passeren, maar helaas. Wat een levensles. Zo zie je maar weer. Altijd netjes blijven. Helpt veel beter. En je schreeuwt al helemaal niet tegen zo'n onschuldige lokal. Doe dat maar lekker in Polen. Daag!
Super gek om weer in bangkok te zijn. 6 maanden geleden begon mijn trip hier. Wat ik hier nu ga doen is ook wel weer heel gaaf. Ik ga mezelf tot het uiterste pushen met 2x 4 uur trainen per dag. Muay Thai. De Thaise vechtsport. Zien of ik dit een week volhoud! AjuParaplu!
Liefs,
Klaske 💟
Zoals jullie weten verbleef ik afgelopen tijd in een weeshuis samen met een ander Nederlands meisje genaamd Merel. Wij, 14 kinderen en de 'cook'. De cook is het soort van moederfiguur. Ze wast, kookt en stuurt de kinderen aan. Echt liefde tussen haar en de kinderen heb ik nooit gevoeld. De kinderen die hier wonen zijn niet allemaal wees. Sommigen hebben nog 1 of 2 ouders maar of die kunnen niet voor hun kinderen zorgen door bijvoorbeeld een drankprobleem, óf ze willen niet voor hun kinderen zorgen. Twee jongens hebben dwerggroei en een meisje heeft maar 1 oog. Oftewel, gehandicapt dus niet welkom. Keihard.
Om 5.00 uur begint de dag van de kids. Ze staan op en beginnen met hun klusje. 2 jongens zorgen voor de geiten, anderen voor de koeien, de kippen, de was, de groenten, de fruitbomen, noem maar op. Om 6.30 uur begint mijn dag en Merel en ik hadden besloten dat deze begint met een workout op het veld. Staan we dan elke ochtend te springen met het zweet op ons voorhoofd en de kinderen staan je van top tot teen te bekijken. Om half 8 eten we een ontbijtje en om 8 uur geeft Merel les aan de kinderen van het weeshuis en ga ik naar het schooltje. Met de lunch zien we elkaar weer en eten we samen. We kletsen over de lessen en delen onze frustraties en grappige momenten. Geloof niet dat het lesgeven hier een makkie is. Integendeel. Het kost super veel energie om je verstaanbaar te maken. Na de lunch ga ik weer naar het schooltje en geef ik nog drie of vier lessen. Rond 17.30 ben ik weer terug in het weeshuis. Op een dag zag ik Zedd, een jongen van 16, maar niet groter dan één meter met een stok van 5m mango's proberen uit de boom te slaan. Al slingerend ging de stok heen en weer en ik bood hem aan om hem te helpen. Nee joh! Dat kon ie zelf wel. Vanuit mijn stoel heb ik me vermaakt hoe hij van alles probeerde. Na een tijdje had hij 2 mango's uit de boom, maar die lagen nu op het dak van het varkenshok. 'Teacher, can you help me?' 'Yes, you want me to get the mango's of the roof?' 'No. Can you lift me into the tree?" Tuurlijk jonge! Huppatee, in de boom getild en vanaf de boom brak meneer een tak af en veegde daarmee de vruchten van het dak. Of ik hem dan wel even uit de boom wilde tillen. Hoezo beperkt? Geweldig hoe zo'n jochie al zijn energie geeft en blijft proberen.
De 14 kinderen zijn dan wel geen broers en zussen, ze gaan als echte broers en zussen met elkaar om. Ze maken ruzie, spelen elke avond samen, maken grapjes en helpen elkaar bij hun dagelijkse taakjes. De hele dag zijn ze in de weer met de was, het snijden van de groente, onkruid wieden. Of het zielig is? Nee, ik denk het niet. De kinderen gaven zelf aan dat ze zich erg verantwoordelijk voelen voor hun huis en hier erg gelukkig zijn. Wel moest ik erg lachen toen ik na een weekend in Siem Reap weer terugkwam in mijn kamer. Ik had mijn deur open laten staan en een jongen van 13 vroeg me waarom ik mijn kamer niet even had schoongeveegd. Er lag immers allemaal zand..
Zoals ik zei was ik in het weekend in Siem Reap. In het weekend heb ik toen Angkor wat bewonderd. Wat geweldig en wat uitputtend. We waren met 4 Nederlanders in de tuktuk en zijn van 4.30 in de ochtend tot 18.00 in de avond in het complex geweest. We wilden de zonsopgang namelijk niet missen! Verwonderd, voldaan en gesloopt viel ik in slaap en op zondag fietste ik weer naar het weeshuis waar ik nog 4 dagen zou gaan lesgeven. In de tuktuk naar Angkor Wat zat onder andere Bernice. Zij wilde graag komen helpen met lesgeven, dus die kwam maandag met me mee. De dagen met Bernice waren super leuk. Toen kwam natuurlijk het aangekondigde afscheid met de kids. Toen pas zag ik hoe gek zij op ons waren. Toen Merel wegging een week eerder hadden de kinderen doei gezegd. Nu kregen we zoveel knuffels en alle kinderen stonden bij het hek. Tot aan de straat renden ze mee met de tuktuk. Met een brok in mn keel en een heel warm hart reden we weg. De weg terug dacht ik alleen maar aan deze prachtige ervaring. Wat een toppers van kinderen. Wat een schatjes.
Ik nam afscheid van Bernice en we wisselden gegevens uit. Totdat Veasna, de leraar van het schooltje zei; 'willen jullie morgen ook op mijn broers bruiloft komen?' Dit leek ons natuurlijk heel gaaf, dus we zeiden hem als zijn broer daar akkoord meeging dat we dat wel wilden. Alles was oke en de volgende dag zou Veasna ons rond 17.30 uur ophalen. Wij zouden dan traditionele kleding aankrijgen. Bernice en ik hadden al tegen elkaar gezegd dat we toch maar alvast iets netjes aan zou trekken, want je weet het nooit met afspraken in Azië, of voor als de kleding niet zou passen. Van te voren hadden we er om gelachen. Bernice is een topturnster die ook aardig brede schouders heeft net als ik. Nou dit alles werd werkelijkheid hoor. We kregen de kleding en probeerden het. Schaterlachend want er was geen mogelijkheid dat wij in deze xxs kleding zouden passen. Gelukkig waren we voorbereid.
Het getrouwde stel stond al bij de ingang in hun groene kleding. Ze begroetten ons en we waren blijkbaar 1 van de eersten. Er stonden 15 tafels gedekt waarbij elk 10 mensen konden eten. Onze tafel was vol maar de rest was nog leeg. Geeft niets. Er word niet gewacht. De eerste gang kwam op tafel. Toen deze nog niet eens op was kwam de volgende. Aan tafel werd niet gesproken. Ook niet door de cambodjanen onder elkaar. Nee er werd alleen gevreten. In 15 minuten was gang 4 al op tafel en ja hoor in 25 minuten toen iedereen er zo ongeveer was was onze tafel klaar. Iedereen liep van tafel en verdween. Bernice en ik keken elkaar aan. Niets delen, niets gezellig kletsen. Dit was gewoon een vreetfestijn. Bizar vonden we het. Maar stiekem ook hilarisch. We waren totaal niet vol en zeiden voor de grap dat we straks maar even langs de mac moesten. Haha.. Veasna maar de hele tijd of we wel vol waren. Wij natuurlijk heftig ja knikken! Na het eten bracht Veasna ons dan ook weer naar huis. Als cadeau kregen we 3 blikjes cola. Lief he. Haha wat een belevenis. Na de trouwerij nam ik dan echt afscheid van Bernice en na lang wachten in de avond sprong ik in de bus naar Bangkok. De busrit duurde niet 6, maar ik was in totaal 16 uren onderweg. We moesten twee keer in de rij bij de immigratie, want we hadden een stempelpost gemist. NEEEE.. na een nacht zonder slaap wil je dit niet. Maarja wat doe je er aan. Toen we in het centrum in Bangkok werden afgezet zat ik alleen nog in de bus met twee Poolse onaardige krengen. Zo kan ik ze wel noemen. Ik had ze eerder al met alles geholpen, maar dat werd in stank afgenomen. Ze zette expres haar backpack op het enige bankje zodat er niemand kon zetten. Toen ik haar vroeg of ze haar backpack er af wilde tillen zei zei NO! Bijna schreeuwend. Nou bozen kan je me niet krijgen, maar ik hield me stil. Nu waren de mevrouwtjes niet blij met de plaats waar de busshaufeur ons afzette en ze begon keihard in haar gebrekkig Engels tegen de busshauffeur te schreeuwen. Ze wilde namenlijk afgezet worden. Nou op dit moment brak mn klomp. En ik heb haar even goed duidelijk gemaakt dat ze 1 niet zo hoeft te schreeuwen, 2 in Azië is en 3, ze maar 2 km van Koh san road verwijderd was. Deze volwassen Poolse vrouw van zo'n 26 gok ik stak haar tong naar me uit en liep stampvoetend weg met haar vriendin. Ik bleef over met de busshauffeur die haar hilarisch nadeed. We hebben er zo om gelachen. Hij vroeg me waar ik dan heen moest. Want nu kon ik niet met hun de taxi delen. Ik liet hem weten dat ik dat nooit in mn leven zou doen. Vreselijk. We moesten weer lachen en toen zei de beste man. Stap in. Ik rijd je even naar je hostel. Ik hoopte zo dat we de meiden zouden passeren, maar helaas. Wat een levensles. Zo zie je maar weer. Altijd netjes blijven. Helpt veel beter. En je schreeuwt al helemaal niet tegen zo'n onschuldige lokal. Doe dat maar lekker in Polen. Daag!
Super gek om weer in bangkok te zijn. 6 maanden geleden begon mijn trip hier. Wat ik hier nu ga doen is ook wel weer heel gaaf. Ik ga mezelf tot het uiterste pushen met 2x 4 uur trainen per dag. Muay Thai. De Thaise vechtsport. Zien of ik dit een week volhoud! AjuParaplu!
Liefs,
Klaske 💟
Wij binne fanmiddie even mei de bern fan de buurtver.nei thialf west te riden. Dat wie leuk even, it waait hjir een stoarm (oosten wyn) it is ferrekte käld. Dan hest even een idee hoe it hjir is. Knap fan dy dast traine sist.
Gr fan us.
pake en Beppe winskje de succes forsichtig oan.