Van de bergen naar het meer ☆ Hspiaw
11 april 2018 - Nyaungshwe, Myanmar
Na een dagje uitzieken namen we de bus naar Pyin Oo Lwin. Een bergdorpje. Of naja het plan was om met een bus te gaan. In de ochtend namen we een Grab. Een Grabmotor wel te verstaan, want Grabcar hebben ze niet in Mandalay. Ik en de driver met die idioot grote teddybeer tussen ons in. En Geke achterop bij een andere motortaxi. Eenmaal aangekomen op het busstation waren we verkeerd en moesten we ergens anders heen. 100 m verderop stond onze 'bus'. Een open mini truc waarin Boeke (de beer) op het dak werd gegooid. Tijdens het rijden ging ik staan om te kijken of Boeke daar niet weg zou waaien op het dak. Ik mocht er wel bij van de beste meneer die het busje bestuurde, dus al rijdend klommen Geke en ik op het dak waar we plat konden liggen met Boeke als hoofdkussen. We hadden het mooiste plekje ooit. Bovenop het busje, de wind waaide langs ons en wij reden 3 uren door de bergen. Een klein beetje hobbelend. Dat wel. Aangekomen in Pyin Oo Lwin stond er een man met zijn motor te wachten en die wilde ons wel even bij het hotel brengen. Geke zei me dat dit niet mogelijk was met 2 backpacks, 3 daypacks, 3 personen èn een 1.50m grote beer, maar ik had van alles op motors voorbij zien komen dus dit zou ook wel passen. Het lukte! Wat een lol. Het heeft er vast hilarisch uitgezien. Een local, 2 meiden van 1.80 m, een knalgele beer én twee backpacks + 3 kleine tasjes op een scooter..
In Pyin Oo Lwin huurden we een scooter en reden we naar de Anisakan waterfalls. We liepen zo'n 45 minuten bergafwaards naar de onderkant van de waterval en verbaasden ons over de schoonheid. Wel 120 meter hoog.. bijna geen toerist te bekennen. Wauw. Over een aantal jaren zou hier vast een grote entreepoort staan en zou het er waarschijnlijk zwart zijn van de Chinezen met hun grote camera's en iPads.
We besloten om helemaal naar boven te hiken. Dit deden we samen met een local die als gids fungeerde. De hike was pittig zat, maar fantastisch mooi. We zwommen met onze gids op 100m hoogte in een natuurlijk zwembad en daalden later weer af. De dag erna stond er weer van alles op de planning, maar Geke en ik waren nog steeds niet fit. We hadden beide een voedselvergiftiging opgelopen die ons nog steeds in zijn macht had.. erg balen, maar gezondheid is ons meer waard. Na weer een dagje uitzieken vertrokken we de dag daarna met de trein naar Hsipaw. Weer iets noordelijker. Deze treinreis wordt steeds bekender en wij vonden hier dan ook een handjevol backpackers op het station. Eenmaal in de trein waren we ze weer kwijt, want zij hadden allemaal voor comfortabele stoelen gekozen in de upperclass. Geke en ik zijn daar niet zo van en kropen op ons bankje in de 'ordinary class' we zijn tenslotte Ordinary people..
De treinreis. Wij hadden natuurlijk van te voren geen idee dat die wel 8 uren zou duren, maar we vermaken ons altijd wel. De reis was heel bijzonder. Zowel de natuur, die steeds veranderde van rijstvelden, naar bossen, watermeloenplantages, als de mensen die we ontmoetten in de trein. Zo zat er de eerste 3 uren een man tegenover ons die nogal geïnterrsseerd in Geke was. Zij vond hem iets minder, nadat ie zijn nagels ging knippen en zijn oren uitgebreid schoonmaakte. Geke ging daarom even een bankje verderop zitten, ik vond het allemaal wel grappig. Later kocht de beste man eieren voor ons, die wij (hoe aardig ook) echt niet hoefden en bood hij nadat wij dezen afsloegen Geke zijn horloge aan. Moest ze eigenlijk aannemen. Nou dit ging een klein beetje te ver. De liefde van de man werd niet beantwoord door Geke, dus na drie uren stapte hij alleen uit de trein. Zijn hoofd kwam nog weer even door het raam en deed hij nog een laatste hulpeloze poging voor een lunchdate. Op het juiste moment tufte de trein weer verder en zwaaiden wij hem vrolijk uit. Daar waren we vanaf..
Na de man deelde een jong gezin het bankje met ons. Twee jonge mensen met twee meiden van 2 en 5. In zwak Engels konden we een beetje met ze communiceren. We zaten zo'n 4 uren tegenover ze en konden dus alles wat gebeurde goed observeren. We concludeerden dat de kids het troffen met de ouders. Heerlijk, wat een rust straalden deze mensen uit. Maakten zich totaal niet druk toen het kleine meiske in haar broek en door de hele trein plaste. De moeder reageerde met veel geduld en interesse op de verwondering van de dochter van 5 die constant bleef roepen; 'Wooooooow waaaaauw! Mama!' Bij elke berg of uitzicht.. en ze lieten het meisje van 2 rustig aan haar maiskolf knabbelen terwijl ze al staand op het bankje meer uit het raam hing dan in de trein zat. In deze cultuur bestaat het woord overbescherming niet.
Waar in Nederland een kind niet in een boom mag klimmen op een schoolplein omdat het misschien valt, kan alles hier. Op een of andere manier lijken kinderen hier niet veel minder onveilig dan in Nederland. Best gek. Toen het meiske van 5 op een gegeven moment een bloedneus had leek de moeder niet meer zo rustig. Ze zat op de neus van haar dochter om te vegen, maar die stopte niet met bloeden. Wij lieten haar zien waar ze moest knijpen, hoelang en wat ze daarna moest doen. Binnen 2 minuten was de bloedneus over en de moeder keek ons erg opgelucht aan. En dat is weer het stukje waar wij weer veel meer doel over hebben. Hier gaan kinderen dood aan diarree, omdat er niet genoeg kennis is over hygiëne en gezondheid. Dit soort ideeen gedachtes vloeien tijdens het reizen. Mensen hier kunnen veel van ons leren, maar wij kunnen ook zoveel van deze en andere culturen leren. Zulke treinmomenten zijn momenten waarin Geke en ik niet uitgepraat raken.
Dit zijn dingen waar we graag over nadenken, waar we vragen bij stellen waar we vergelijken, ons afvragen en waarom we zo graag tussen de locals zitten..
In Hsipaw besloten we een 3 daagse trekking in de bergen te doen. Samen met onze gids Nepai gingen we op pad. Het waren drie hele bijzondere dagen, waarin we even extra bewust worden van het feit dat niet alles hier soepel verloopt. In de bergen is er een conflict met het leger en de overheid, waarin er twee legers zijn waarvan 1 leger vrede heeft gesloten met de overheid waardoor het andere leger ook de vijand is geworden van het andere leger. Ik zal niet in details treden, maar er waren momentjes waarin Geke en ik dachten, 'Nouuu ik weet niet wat hier precies aan de hand is.' Hoe dan ook, onze gids was top en we hebben veel gelachen. Na de trekking namen we een nachtbus naar Inle lake waar we de fijne kneepjes van de Birmeese keuken leerden wat erg interessant was. De vrouw was he le maal enthousiast en vroeg ons of we de volgende ochtend alsjeblieft om 6.00 uur met haar wilden offeren in de tempel. Natuurlijk doen wij dat. Dus morgenochtend vroeg de wekker en daarna gaan we de hele dag met een visserman in een boot het meer op. Genoeg te beleven dus.. 😍
In Pyin Oo Lwin huurden we een scooter en reden we naar de Anisakan waterfalls. We liepen zo'n 45 minuten bergafwaards naar de onderkant van de waterval en verbaasden ons over de schoonheid. Wel 120 meter hoog.. bijna geen toerist te bekennen. Wauw. Over een aantal jaren zou hier vast een grote entreepoort staan en zou het er waarschijnlijk zwart zijn van de Chinezen met hun grote camera's en iPads.
We besloten om helemaal naar boven te hiken. Dit deden we samen met een local die als gids fungeerde. De hike was pittig zat, maar fantastisch mooi. We zwommen met onze gids op 100m hoogte in een natuurlijk zwembad en daalden later weer af. De dag erna stond er weer van alles op de planning, maar Geke en ik waren nog steeds niet fit. We hadden beide een voedselvergiftiging opgelopen die ons nog steeds in zijn macht had.. erg balen, maar gezondheid is ons meer waard. Na weer een dagje uitzieken vertrokken we de dag daarna met de trein naar Hsipaw. Weer iets noordelijker. Deze treinreis wordt steeds bekender en wij vonden hier dan ook een handjevol backpackers op het station. Eenmaal in de trein waren we ze weer kwijt, want zij hadden allemaal voor comfortabele stoelen gekozen in de upperclass. Geke en ik zijn daar niet zo van en kropen op ons bankje in de 'ordinary class' we zijn tenslotte Ordinary people..
De treinreis. Wij hadden natuurlijk van te voren geen idee dat die wel 8 uren zou duren, maar we vermaken ons altijd wel. De reis was heel bijzonder. Zowel de natuur, die steeds veranderde van rijstvelden, naar bossen, watermeloenplantages, als de mensen die we ontmoetten in de trein. Zo zat er de eerste 3 uren een man tegenover ons die nogal geïnterrsseerd in Geke was. Zij vond hem iets minder, nadat ie zijn nagels ging knippen en zijn oren uitgebreid schoonmaakte. Geke ging daarom even een bankje verderop zitten, ik vond het allemaal wel grappig. Later kocht de beste man eieren voor ons, die wij (hoe aardig ook) echt niet hoefden en bood hij nadat wij dezen afsloegen Geke zijn horloge aan. Moest ze eigenlijk aannemen. Nou dit ging een klein beetje te ver. De liefde van de man werd niet beantwoord door Geke, dus na drie uren stapte hij alleen uit de trein. Zijn hoofd kwam nog weer even door het raam en deed hij nog een laatste hulpeloze poging voor een lunchdate. Op het juiste moment tufte de trein weer verder en zwaaiden wij hem vrolijk uit. Daar waren we vanaf..
Na de man deelde een jong gezin het bankje met ons. Twee jonge mensen met twee meiden van 2 en 5. In zwak Engels konden we een beetje met ze communiceren. We zaten zo'n 4 uren tegenover ze en konden dus alles wat gebeurde goed observeren. We concludeerden dat de kids het troffen met de ouders. Heerlijk, wat een rust straalden deze mensen uit. Maakten zich totaal niet druk toen het kleine meiske in haar broek en door de hele trein plaste. De moeder reageerde met veel geduld en interesse op de verwondering van de dochter van 5 die constant bleef roepen; 'Wooooooow waaaaauw! Mama!' Bij elke berg of uitzicht.. en ze lieten het meisje van 2 rustig aan haar maiskolf knabbelen terwijl ze al staand op het bankje meer uit het raam hing dan in de trein zat. In deze cultuur bestaat het woord overbescherming niet.
Waar in Nederland een kind niet in een boom mag klimmen op een schoolplein omdat het misschien valt, kan alles hier. Op een of andere manier lijken kinderen hier niet veel minder onveilig dan in Nederland. Best gek. Toen het meiske van 5 op een gegeven moment een bloedneus had leek de moeder niet meer zo rustig. Ze zat op de neus van haar dochter om te vegen, maar die stopte niet met bloeden. Wij lieten haar zien waar ze moest knijpen, hoelang en wat ze daarna moest doen. Binnen 2 minuten was de bloedneus over en de moeder keek ons erg opgelucht aan. En dat is weer het stukje waar wij weer veel meer doel over hebben. Hier gaan kinderen dood aan diarree, omdat er niet genoeg kennis is over hygiëne en gezondheid. Dit soort ideeen gedachtes vloeien tijdens het reizen. Mensen hier kunnen veel van ons leren, maar wij kunnen ook zoveel van deze en andere culturen leren. Zulke treinmomenten zijn momenten waarin Geke en ik niet uitgepraat raken.
Dit zijn dingen waar we graag over nadenken, waar we vragen bij stellen waar we vergelijken, ons afvragen en waarom we zo graag tussen de locals zitten..
In Hsipaw besloten we een 3 daagse trekking in de bergen te doen. Samen met onze gids Nepai gingen we op pad. Het waren drie hele bijzondere dagen, waarin we even extra bewust worden van het feit dat niet alles hier soepel verloopt. In de bergen is er een conflict met het leger en de overheid, waarin er twee legers zijn waarvan 1 leger vrede heeft gesloten met de overheid waardoor het andere leger ook de vijand is geworden van het andere leger. Ik zal niet in details treden, maar er waren momentjes waarin Geke en ik dachten, 'Nouuu ik weet niet wat hier precies aan de hand is.' Hoe dan ook, onze gids was top en we hebben veel gelachen. Na de trekking namen we een nachtbus naar Inle lake waar we de fijne kneepjes van de Birmeese keuken leerden wat erg interessant was. De vrouw was he le maal enthousiast en vroeg ons of we de volgende ochtend alsjeblieft om 6.00 uur met haar wilden offeren in de tempel. Natuurlijk doen wij dat. Dus morgenochtend vroeg de wekker en daarna gaan we de hele dag met een visserman in een boot het meer op. Genoeg te beleven dus.. 😍
Ha dat sil een mooi gesicht weaze die grutte beer op de scooter! Groeten fan us.