Geluk ligt niet ergens op de wereld

11 juli 2018 - IJlst, Nederland

Het is 10.00 uur. Ik wordt wakker na 5 uurtjes slaap. De dag ervoor
begon de avond in de bus en om 5.00 in de ochtend kwam ik aan in Colombo. Na een rustige start van de dag en mijn laatste ontbijtje in Azië zat ik even op het balkon.

De laatste dag. De allerlaatste dag in Colombo. Ik kan het bijna wel van de daken schreeuwen dat ik thuis kom, maar niemand weet ervan. BIZAR. Zo stapte ik in het vliegtuig naar Bangkok en zo zit ik vanacht in het vliegtuig naar huis dacht ik. Ik heb denk ik wel 2 uren op het balkon gezeten. Ik dacht na over mijn reis, over de plaatsen die ik bezocht heb, de mensen die ik ontmoet heb, de goede vriendinnen die ik aan mijn reis over gehouden heb. Aan de natuur, aan de stressmomenten, het lekkere eten, het zweten in de felle zon, het ziek voelen, de harde hostelbedden, de gebroken nachten in bussen, de vrijheid op de motor, de verwaarloosde kinderen in Manila, maar ook aan de mensen die ik achter gelaten heb in Nederland. Die er op een of andere manier toch altijd bij zijn geweest. Alle momenten die ik maakte waren met deze mensen in mijn achterhoofd. Nu is het bijna tijd om ze weer te zien. Mijn hart sloeg 3 keer sneller dan normaal op dit moment.

Zes uur voor mijn vlucht ging maakte ik mijn route naar het vliegveld. Ik checkte in, en vloog via Mombai (India) naar Amsterdam. 7.45 uur 28 juni stond ik dan op schiphol in Amsterdam. Amsterdam!! Ik liep de gate uit en een vrouw groette me met 'goedemorgen'. Ik ben weer in Nederland. Ik keek door het raam naar de vliegtuigen van KLM. De zon scheen al. Gedachtes raasden door mijn hoofd. Ik ben in Nederland. Niemand heeft een idee.. Mijn tas was inmiddels te zwaar voor handbagage. Dus die had ik ingecheckt. 1.5 uur moest ik hierop wachten.. Lang, maar geen probleem. Iris zou me toch pas om 13.30 uur ophalen. Eenmaal met mijn tas liep ik door de poortjes. Allemaal families, opa's, vrienden. Ik wist dat er niemand was, maar toch keek ik stiekem even. 'Nee, inderdaad niemand.' Ik draaide me om en voelde iemand op mijn rug tikken. IRIS! Nee, ben je er al!

Na een dikke omhelzing, een welkomst thuis ballon, een bruin broodje met kaas zaten we in de auto richting Franeker. Ongelofelijk. windmolens, groene velden.. Nederland. Wat was ik al die tijd toch eigenlijk ook dichtbij. Nog steeds wist bijna niemand dat ik weer terug was. Ik had al mijn locaties op sociale media uitgezet, zodat niemand me kon traceren. 'S avonds zaten Iris en ik heerlijk in de Jacuzzi en kwam ook Bettina op bezoek. Daar zat ik dan in Friesland. Toen ineens besefte ik me dat het al 22.30 uur was en de zon nog steeds niet onder was. Wow, ik heb al die tijd in Azië geleefd waar de zon om 17.30 onder was en het daarna pikdonker was. Wat is die zomertijd geweldig! Ik sliep heerlijk in Iris haar bed. Wat een luxe.

De volgende dag kwam Rianne ook nog langs en bestond de hele dag uit luieren, bijkletsen, lachen en genieten. De grote grap was dat ik zelfs nog met Jan Teade en Wietse heb gebeld die in Jutrijp zaten. Zij met de veronderstelling dat ik nog in Colombo zat, terwijl ik 25km verderop in Franeker zat. 

De zenuwen begonnen nu steeds meer te komen. Bettina zou me bijna in het Heidenskip brengen, waar ik mijn ouders, broertjes en vrienden weer zou zien. In het Heidenskip schuilde ik bij mijn fierljepvriendin Marrit van der Wal, die me ook weer voor het eerst zag. Ik vermomde me met een zwarte pruik, een zonnebril en een pet en kreeg later een appje van Marrit dat mijn ouders gearriveerd waren. Ik ging het terrein op en verstopte me achter een fierljepprogrammaboekje terwijl ik mijn hart in mijn keel voelde. Daar zaten ze hoor. 20 m verderop. Mijn ouders! Hoe bizar. Marrit, die in het complot zat gaf een telefoon aan mijn ouders, met de boodschap dat ze even een filmpje moesten kijken. Op het scherm zagen ze dat ik het was. Met de halve aandacht keken mijn ouders het filmpje, want jan Teade moest net springen. Dit wilden ze niet missen, want hij had een blessure, maar moest 1 sprong maken om niet te degraderen. Het filmpje dat mijn ouders te zien kregen was ik die in Amsterdam stond en mijn ouders vertelde dat ik echt niet 19 juli thuis zou komen, maar ik al in Friesland was. Mijn ouders snapten er niet veel van. Mijn moeder riep een kreet van: 'Wat is dit een rotgrap.' en 'Is ze hier dan?' 'Nee doe normaal, waar dan?'
Nu! dacht ik. Ik liep de tribune af en op een gegeven moment herkende Alle me. Met een perfecte timing groette ik mijn ouders, en kwam JT ook nog eens net uit het zandbed. Wat een opluchting. Mijn plan was gelukt. Ik hoorde veel reacties als: 'Net een Klaske actie..' en 'Ik wist het, haha wat een grap.'

Inmiddels zijn we 1.5 week verder. Ik zit nu gewoon thuis achter de computer deze blog te typen. Hoe is het om weer thuis te zijn? Zo snel normaal. Ik geniet van mijn vrienden in familie, het drinken uit de kraan, het brood eten, het fietsen, het mooie weer, mijn lekkere bed.

Ik denk heel eerlijk gezegd dat het niet zoveel uitmaakt waar je bent, maar hoe je leeft. Ik was in Azië. Azië is heel mooi en anders dan Nederland. Natuurlijk hebben wij hier geen dolfijnen, geen bergen, geen parelwitte stranden, geen walvishaaien, geen vulkanen.. Maar zorgde dit voor mijn geluk? Maakte dit dat ik de tijd van mijn leven had? Nee. Ik denk het niet. Althans, niet het grootste deel. 

Ik denk dat de reis naar Azië zo geweldig was,omdat ik deed waar ik zin in had, ik genoot meer dan ooit, nam de tijd om gesprekken te voeren, nam de tijd om na te denken, kreeg de kans om mensen te helpen, wist nooit welke dag het was, leefde in het moment, deed alleen maar dingen die ik leuk vond, voelde geen stress, ging elke dag op avontuur. Natuurlijk was de natuur, het klimaat en de cultuur fantastisch om te zien, maar ik denk dat het niet zo heel veel uitmaakt waar je bent. Het is meer dat we in onze ogen op reis alles kunnen doen wat we willen en kunnen zijn wie we willen zijn. En Thuis, in Nederland doe je weer 'normaal' Pas je je aan, aan de rest, werk je, verdien je geld, benut je je tijd maximaal en leef je net als iedereen. De mensen die daar van afwijken op een of andere manier zijn vreemde vogels.. 

Ik denk dat je niet persé op reis hoeft om de tijd van je leven te hebben. Doe gewoon iets meer wat je leuk vindt. Zeg IETS vaker nee tegen iets dat je niet leuk vindt, deel eens iets meer, wees eens spontaan en spring uit je comfort zone. Ik klink misschien net als een 22 jarige hippie die terugkomt van een wereldreis, en misschien lach ik hier 15 jaar later om als ik dit weer terug lees en ben ik weer vastgeroest als Nederlander. Maar ik hoop het niet. Ik hoop dat ik dit gevoel vast kan houden en je misschien wel kan inspireren om de tijd van je leven te creëren. Ik ga in ieder geval de komende periode doen wat ik leuk vind. Ik heb een baan in omgeving Groningen op scholen waar kinderen zitten met een gehoorstoornis. Ik ga Nederlandse gebarentaal leren en hoop iets moois te kunnen betekenen voor deze Kids. Vanaf september ga ik in Groningen wonen met mijn auto, zodat ik alle vrijheid heb om op welk moment dan ook naar de mooiste provincie van Nederland te rijden.. 

Ik geloof in geluk, en ik geloof dat geluk in jezelf zit. 

Liefs, 

Klaske 

8 Reacties

  1. Freerk:
    11 juli 2018
    Goh Klaske wat hest dat mooi beskreaun! Bin der stil fan. Mar hest hielendal gelyk, wat mooi far dy dast al een baan foen hest.
    We hope die gau is even te treffen bist poeppie brun hie ik al heart.
    Gr fan us
  2. Jitske Krol:
    11 juli 2018
    Leave Klaske, tige tank foar dyn prachtige wurden, in wiere libbensles yn gelok 🍀. Ik winskje dy alle goeds ta yn Grins: dy bern en dyn kollega’s treffe it mar mei dy! Bliuw foaral dysels: do bist in prachtminsk!
  3. Lieuwe v.d.Meer:
    11 juli 2018
    Prachtig Klaske. Deze ervaring koesteren en dit gevoel vast houden. Doe wat je wilt en leef het leven. (Gaat allemaal te snel voorbij) Heel veel plezier en succes.
  4. Jan:
    11 juli 2018
    We hebben samen met jou genoten Klaske!
  5. Ilonka faber:
    11 juli 2018
    Ik sluit mij aan bij de woorden van Jitske.
    Je verhalen waren mooi geschreven, alsof ik er zelf bij was.
    Deze ervaring neem je de rest van je leven mee!
    Veel succes en plezier met je nieuwe baan en studie!
  6. Boukeline Ypma:
    11 juli 2018
    Bedankt foar al dyn ferhalen, ik ha der fan genoaten, en no ek wer hast it mei in prachtich stikje ôfsluten. It giet dy goed en in soad sukses yn Grins! We komme dy fêst wol wer ris tsjin .
  7. Tetje Wassenaar:
    12 juli 2018
    Mooi sein Klaske!
    Nog 2 wieken en dan bin ik ek wer yn us mooie heitelân! Kom ik dy fêst gau wer ergens tsjin!! :)
  8. Freerk Broekstra:
    14 juli 2018
    Klaske, wat kinsto moaie skriuwen. It wie lykas of ik der elke kear by wie mar dat wie ik natuerlike net. Ik ha hjirfan genoaten, ek it momint datsto yn It Heidenskip dyn famylje wer seagst fûn ik bysûnder. Klaske, ik winskje dy alle lok fan de wrâld.